ในความเฉอะแฉะ

 

ในความเฉอะแฉะ

หลายวันมานี้ฝนเทลงมาเกือบทุกวัน ถนนหนทางเปียกชื้นเฉอะแฉะ จะเดิน จะขับรถ ก็ต้องค่อย ๆ ระมัดระวัง อาจจะช้าลงบ้างก็ทำให้ปลอดภัยทั้งเราและคนอื่น ๆ ด้วย บนถนนที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ บางจังหวะที่แสงตกกระทบลงมาทำให้เราเห็นภาพสะท้อนที่สวยงามมากขึ้น และแปลกตา ก็เหมือนกับชีวิตคนเรานี่แหละ ในบางวันแม้จะดูไม่ค่อยจะราบรื่น แม้จะไม่ค่อยจะสะดวกสบาย แม้จะไม่คุ้นชิน แต่เราก็ทำให้มันมีมุมที่สวยงามได้ มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกมองและเห็นความงามที่แฝงอยู่ในมุมนั้นมั๊ย ในความขัดแย้งระหว่างวัย ในความคิดต่างระหว่างขั้ว ในความสับสนคนละอุดมการณ์ นั้นก็มีความงาม ถ้าเราเรียนรู้โดยไม่ยึดมั่นในสิ่งเดิม ๆ สิ่งเคย ๆ ทำมา

เหมือนเรื่องราวของครูสอนศิลปะคนหนึ่ง ที่อยากจะให้เด็กเรียนรู้ความงามในความผิดพลาด จึงให้เด็กทุกคนไม่ให้ใช้ยางลบในการวาดรูป ถ้าผิดจุดไหนก็ให้กากบาทลงไป แล้วไปเริ่มต้นยังจุดใหม่

ระหว่างที่เด็กๆ วาดภาพ เด็กหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาทันทีว่า “ครูคะ หนูอยากได้ยางลบ หนูวาดผิดค่ะ”

คุณครู “ไม่เป็นไร หนูวาดตรงอื่น หรือ หนูจะขีดกากบาททิ้งก็ได้นะ”

เด็กหญิง “ไม่เอา ภาพหนูไม่สวยพอดี งั้นหนูขอกระดาษแผ่นใหม่เลยได้ไหมคะ”

ภาพของเธอนั้นมีทั้ง “บ้าน” “ภูเขา” “ทะเล” แต่จุดที่เธอทำพลาดนั้นเล็กมาก ๆ มีเพียงแค่เส้นยึกยือที่เธอตั้งใจนะวาดเป็นคลื่น แต่วาดโผล่พ้นเส้นที่แบ่งระหว่างทะเลกับท้องฟ้าเท่านั้น ความผิดพลาดของเธอเล็กมาก ๆ  “ความสวยงาม” คือ สิ่งที่เด็ก ๆ ทุกคนให้ความสำคัญ แต่จุดเล็ก ๆ ที่ผิดพลาดสามารถ ทำให้ทั้งภาพหมดความสวยงามได้เชียวหรือ? 

คุณครู “ครูขอโทษนะ แต่ห้องเรียนนี้ไม่มียางลบ และครูคิดว่า หนูวาดมาตั้งเยอะแล้ว น่าเสียดายที่หนูจะทิ้งภาพนี้ไป หนูลองวาดเส้นนั้นให้เป็นอย่างอื่นดูไหม”

เด็กหญิงคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “หนูจะวาดเป็นเรือต่อจากเส้นนี้ได้ไหม”

คุณครู “เป็นความคิดที่ดีนะ ลองวาดดูนะ”

ไม่นานเด็กหญิงก็วาดเส้นต่อเติมเส้นที่ผิดพลาดให้กลายเป็นเรืออย่างที่เธอบอกคุณครูไว้ ก่อนหมดชั่วโมงเรียน...เด็กหญิงเดินมาหาคุณครูแล้วพูดว่า “ต่อไปนี้หนูจะไม่ใช้ยางลบแล้ว ทั้งที่บ้านและโรงเรียน”

คุณครู “อะไรทำให้หนูเปลี่ยนใจ?”

เด็กหญิง “วันนี้หนูลองวาดแก้เส้นที่หนูวาดผิดไป กลายเป็นสวยกว่าเดิมอีก”  คุณครู “นั่นสินะ หนูทำให้สิ่งที่หนูทำพลาดกลายเป็นส่วนที่เติมเต็มภาพได้สวยงามมากๆ เลย”

เด็กหญิง “เติมเต็ม?”     คุณครู “ทำให้สมบูรณ์มากขึ้น”

เด็กหญิง “ครูรู้ไหมหนูวาดอะไร?”       คุณครูตอบอย่างเถรตรง “ภูเขา บ้าน เมฆ ทะเล มีปลา ปู สายรุ้ง เรือ มีคนบนเรือด้วย”

เด็กหญิง “มีอีกไหมคะ”  คุณครู “น้ำ? ท้องฟ้า?”

เด็กหญิง “ความสุขค่ะ หนูวาดทุกอย่างยิ้ม”  (เพ็จ : สมเกียรติ โอสถสภา)

           

ชีวิตจริงเราก็ไม่มียางลบ ให้ลบล้างความผิดได้ ถ้าเราทำผิดพลาด เราต้องเผชิญปัญหา และพยายามแก้มันอย่างเต็มที่ เมื่อเราทำเต็มที่แล้ว เราควรยอมรับผลที่เกิดขึ้น แล้วก้าวข้ามผ่านมันไป สุดท้าย สิ่งที่เราควรมีในชีวิต คือ การใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบนความไม่สมบูรณ์แบบนั่นเอง ในโลกวันนี้เรามักร้องเรียกความสมบูรณ์จากผู้อื่น โดยที่เรามักถือยางลบแท่นใหญ่ให้ตัวเอง แล้วเราจะพบความสุขได้เยี่ยงไร??? ในความทุกข์ ยังมีความสุข ในความเฉอะแฉ ยังมีแสงสวยงาม ในความไม่รู้ยังมีความฉลาด อย่าคิดว่าคนอื่นโง่ ที่เขาไม่พูดไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เรื่อง เราสร้างสุขจากจุดนี้ในใจเราให้ได้ก่อน...