ยิ่งกว่ากาว

 

ยิ่งกว่ากาว

>>> การยึดติดสิ่งของด้วยกาวอย่างไรเสียก็ต้องมีวันเสื่อม วันหลุดลอก

ความกลัว ผสมความโลภ นำมาซึ่งการยึดติดแบบถาวร

ยึดติด จึงไม่กล้าเปลี่ยนแปลง และจมอยู่กับความเคยชินตลอดไป <<<

มีโอกาสได้ไปแบ่งปันวิถีชีวิตยุคสื่อโซเชียล ให้กับคณะครูที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง นั่งเรียบเรียงเนื้อหาที่จะพูดคุย สังเกตเห็นสิ่งหนึ่งที่ในโลกวันนี้กำลังประสบพบเจอ หลายคนถูกหลอก ถูกโกง ถูกล่อลวง และหลงเชื่อกันง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่ในยุคนี้เราล้วนหาข้อเท็จจริงได้ง่ายแสนง่าย อาจจะเป็นเพราะว่า ผู้คนก็ยังยึดติดกับความกลัว ความโลภ และยึดติดกับตัวเองไม่เคยเปลี่ยนแปลงตามนวัตกรรมที่ล้ำหน้า คนที่คิดจะคดโกงคนอื่นจึงใช้ช่องว่างตรงนี้มาหากินในรูปแบบใหม่ ทำให้หลายต่อหลายคนเสียเงินเสียทอง เสียอนาคตไปมากมาย

อาจจะเป็นเพราะโลกเราบูชาคนมีเงินจนเกินงาม จนกลายเป็นวัฒนธรรมที่ลุ่มหลงจมดิ่งกับการที่ต้องรวย โดยมิได้สนใจวิถีการที่ได้มา ชอบอะไรที่ได้มาอย่างง่าย ๆ คิดว่ารวยแล้วจะครองโลก  ได้ทั้งโลกมาครอบครอง ทั้ง ๆ ที่ คนร่ำรวยที่สร้างมาจากน้ำพักน้ำแรง หยาดเหงื่อแรงกายของตัวเอง ยังคงเห็นคุณค่าของการมี มากกว่าคนที่ต้องการเพียงจะมี ผ่านมากี่ยุคกี่สมัย มนุษย์เราก็ยังจมปลักกับเรื่องการไขว่คว้าให้ได้มาซึ่งทรัพย์สมบัติมาครอบครอง บางทีเมื่อได้มาแล้วกลับใช้ไม่เป็น บริหารไม่ถูก ฉะนั้นแล้ว เอาเข้าจริง มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับปริมาณ หากขึ้นอยู่กับคุณภาพ คุณค่าของคนเราต่างหาก เราก็ไม่ต่างจากลิงในเรื่องเล่าต่อไปนี้

ในอินเดีย ลิงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชาวบ้าน เพราะพวกมันชอบแอบไปโขมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง โดยใช้กล่องไม้ซึ่งมีฝาด้านหนึ่งเจาะรูเล็ก ๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้ ในกล่องมีถั่ว ซึ่งเป็นของโปรดของลิงวางไว้เป็นเหยื่อล่อ วันดีคืนดี ลิงมาที่สวนเห็นถั่วอยู่ในกล่อง ก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว แต่พอถอนมือออกก็ติดฝากล่อง เพราะกำมือของลิงนั้นใหญ่กว่าฝากล่องที่เจาะไว้ ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ไม่ออก พอชาวบ้านมาจับ ก็ปีนหนีขึ้นต้นไม้ไม่ได้ เพราะมีมือเปล่าอยู่ข้างเดียว สุดท้ายถูกคนจับได้ ลิงหาได้เฉลียวใจไหมว่า เพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้ แต่เพราะยึดถั่วไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยจึงต้องเอาชีวิตเข้าแลก (เพจ สายธารแห่งปัญญา)

ในชีวิตยังมีหลายอย่างที่เราอยากได้ อยากมีอยากเป็น เราจึงยึดไว้อย่างเหนียวแน่น แน่นกว่ากาวทุกชนิดในโลก เวลาประสบปัญหาเราก็ได้แต่วิ่งวุ่น สับสนอยู่กับสิ่งที่ติดกับตัวเรา โดยไม่ทันได้คิดว่าเพียงแค่คลายสิ่งที่ติดยึดนั้น ปล่อยวางลงเสียบ้าง ปัญหาก็คลี่คลาย เพราะเราไม่กล้า เพราะเรากลัวเกินจนไม่ยอมปล่อย จึงเกิดผลเสียตามมามากมาย เรายึดอัตตาเกินไป เพื่อนฝูงผู้คนก็ถอยห่างจากเรา เรายึดติดกับภาระ หน้าที่ จนเกินควร เราก็เป็นคนเคร่งเครียด วันนี้หลายคนกดดันตัวเองและแสร้งหลอกว่าตัวเองเป็นเช่นนี้ก็มีความสุขแล้ว บ่อยครั้งการปล่อยวาง ไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการแก้ปัญหาเท่านั้น หากเป็นทางออกจากปัญหา เราปล่อยวางกันบ้าง เดินตามทางพระเยซูผู้ที่มีแต่รักและให้ โดยมิได้เอาตัวเอาเป็นศูนย์กลาง แต่กางแขนออกยอมให้ทุกคน นั่นไงชายผู้อยู่บนกางเขนมาหลายพันปี