ติดหล่มโลภ

ติดหล่มโลภ

ในฤดูฝนน้ำท่วมขังรอการระบายมีอยู่ทั่วไปตามท้องถนน ขับรถจึงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากยิ่งขึ้น เราอยู่ในเมืองที่ถนนหนทางค่อนข้างจะดีไม่มีหลุมไม่มีบ่อ ถนนส่วนใหญ่เป็นคอนกรีต ปูนปูราดยางมะตอย ไม่เหมือนในต่างจังหวัดบางพื้นที่เป็นถนนดิน  ฝนตกลงมาก็ทำให้เป็นหลุมเป็นบ่อ เพราะดินอ่อนตัวเต็มไปด้วยโคลน รถวิ่งผ่านก็ลำบากหากไม่ชินทางมีสิทธิ์ติดหล่มเอาได้ง่าย ๆ ในเมืองเรื่องการติดหล่มบนท้องถนนนั้นโอกาสมีน้อยกว่าในต่างจังหวัด แต่กับการติดหล่มชีวิตนี่สิ คนในเมืองมักติดหล่มกันเป็นทิวแถวมากกว่าคนในชนบท ถึงแม้ว่าจะดูเชี่ยวชาญในการดำรงชีวิตที่สะดวกสบาย ก็เพราะหล่มที่ล่อให้ติดในชีวิตนั้นมักเป็นหล่มแห่งความโลภ ที่ข้างบนปูด้วยความหรูหราเข้าล่อหลอก เมื่อพลาดไปย่ำเดิน ชีวิตจึงย่ำแย่..

http://www.ahlulbait.org/images/moral/greedy.jpg

           ใช่หรือไม่ การดำเนินชีวิตของเรานั้นต้องผ่านพบอะไรต่อมิอะไรมามากมาย ทั้งความยากลำบาก ปัญหาและอุปสรรคนานาสารพัด ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้นั้นต่างก็มาจากความโลภหลงและการดิ้นรนขวนขวายไขว่คว้าจนไขว้เขว ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณต้องพบกับความเหนื่อยยาก ก้าวย่างต่อก็แสนจะลำบาก เราต่างมีพฤติกรรมและการแสดงออกที่โลภหลงด้วยกันทั้งนั้น วันเวลาทั้งหมดของคนยุคเราจึงหมดไปกับความหมกมุ่นอยู่กับความโลภ จนถึงขั้นละเลยการดูแลเอาใจใส่ต่อสุขภาพร่างกาย (ทำงานหนักเกินไป) ขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ (โลภในเงินทอง)ไม่ดูแลเอาใจใส่ครอบครัว ลูกหลาน มิตรสหาย เครือญาติ (เพราะโลภในรักลวงรักจอมปลอมรักในโลกออนไลน์แบบฉาบฉวย) และยิ่งไปกว่านั้น ละทิ้งจากพระผู้เป็นเจ้า (โลภในความฉลาดของตัวเอง) และนี่คือหล่มโลภและบ่อหลงวัตถุ

สิ่งที่พอจะช่วยบรรเทาความโลภคือการให้ โดยไม่หวังประโยชน์ส่วนตัว (ไม่ใช่ให้ทานหรือทำบุญเพราะหวังจะได้มากขึ้นนี่คือโลภในบุญ) จะช่วยลดการยึดโยงในเงินทองลง นิสัยคนเรานั้นชอบเอาเข้าตัวและหวงแหน การสละออกและให้ผู้อื่นบ้าง จะช่วยขัดเกลานิสัยดังกล่าวได้ทีละเล็กทีละน้อย ประการต่อมาก็คือ ต้องรู้จักใช้ชีวิตที่เรียบง่าย จนคุ้นเคยและพอใจในสิ่งที่มีที่หามาได้ด้วยความขยันซื่อสัตย์ ความสุขในชีวิตที่เรียบง่ายจะทำให้เราพึ่งพิงวัตถุน้อยลง ให้ความสุขที่ประณีตกว่า พยายามคลายการติดยึดในวัตถุและเงินทอง สิ่งที่จะเสริมให้มีความสุขกับชีวิตที่เรียบง่าย ก็คือการสวดภาวนา  ทำให้จิตใจสงบสยบการอยากได้ใคร่มี บางทีเงินทองก็เป็นภาระ มีมาก ๆ แทนที่จะเป็นสุขกลับเป็นทุกข์เพราะต้องดูแลรักษา หรือห่วงว่าจะมีคนเอาไป มีแล้วก็อยากมีอีก ทำให้ใจไม่สงบเสียที เพราะต้องดิ้นรนหาใหม่ไม่สิ้นสุด

ความโลภนั้นเกิดขึ้นได้เสมอเวลามีสิ่งเร้ามากระตุ้น หรือเห็นคนอื่นมีมากกว่าเรา เราต้องเรียนรู้ที่จะบริหารความอยากไม่ให้นำไปสู่ความโลภ พึงตระหนักว่าความโลภของทุกคน คือ “ทุกข์สาธารณะ” ในทุกวิกฤตของมนุษยชาติ เช่นนี้แล้วเราต้องช่วยกันเพื่อให้ทุกคนหลุดรอดจากหล่มที่เราติดกันอยู่ อย่างน้อยก็อย่าลืมที่จะสวดภาวนาให้กันและกัน เป็นกำลังใจส่งไปฉุดรั้งให้สามารถพ้นจากหล่มหลุมโลภนี้ให้ได้....