ท่ามกลางข่าวสารที่หลั่งไหลออกมาให้เรารับรู้ผ่านทางโซเชียลมีเดียในแต่ละวันนั้น
มีสิ่งหนึ่งแฝงเร้นอยู่ หากเราสังเกตดีๆ จะเห็นว่าแต่ละข่าวมีเรื่องของความโลภ
โกรธ หลง ในปัจจัยภายนอกเจือปนอยู่แทบทั้งนั้น ในสังคมที่เราเทิดทูนบูชาวัตถุภายนอกอย่างไม่ลืมหูลืมตาเช่นวันนี้
เราจึงหลงลืมบางสิ่งบางอย่างไป บางสิ่งบางอย่างนั้นบางครั้งมีความสำคัญและมีค่ามากกว่าสิ่งใดๆ
สิ่งที่สังคมเรากำลังหลงลืมนั่นคือการยึดถือความซื่อสัตย์
การยึดโยงความอารีมีน้ำใจต่อกัน รู้จักการให้อภัยต่อกันอย่างจริงใจ
 |
| http://images.diaryis.com/m/maria/20080927.JIGSAW_resize.jpg |
ในแต่ละวันเราเห็นความวุ่นวาย
ความกระวนกระวายกระหายหาสิ่งต่างๆ เข้ามาสู่ชีวิต โดยลืมคิดลืมมองว่า แท้จริงแล้วในแต่ละชีวิตของเราได้ถูกเติมเพิ่มพูนสมบูรณ์มาพร้อมแล้ว
เพียงแต่รอเราจะเป็นคนนำขึ้นมาใช้เพื่อเป็นแรงขับเคลื่อนให้ชีวิตดำรงอยู่อย่างสงบสันติ
เราพบความรัก ความเมตตาอาทรในทุกที่ แต่เป็นเราเองที่กลับปฏิเสธด้วยความโกรธ โมโห
เราพบกับความสุขในทุกลมหายใจ แต่เราเลือกที่จะเอาความทุกข์มาสวมใส่ด้วยความอยากได้
ด้วยความโลภ และความหลงในความเก่งของตนมากไปจนลืมคนรอบข้างไปหมดสิ้น
จอร์จ
วอชิงตันคือประธานาธิบดีคนแรกของสหรัฐอเมริกา ตอนที่เขายังเป็นเด็กนั้น
เขาได้ตัดต้นเชอรี่ของพ่อไป 2 ต้น พอพ่อของเขากลับมาถึงบ้านก็โมโหมาก
“ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนตัดต้นเชอรี่ของฉันแล้วละก้อ
ฉันจะตั้นหน้ามันหนักๆ สักหมัด คอยดู”
จากนั้นพ่อของเขาก็เดินไปถามคนแถวบ้าน
แต่ก็ไม่มีใครรู้แม้แต่สักคนเดียว พ่อของเขาจึงตัดสินใจถามลูกชาย
วอชิงตันเริ่มร้องไห้และกล่าวว่า
“ผมเป็นคนตัดต้นเชอรี่ของพ่อเองครับ”
จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น พ่อของเขากอดลูกชายและบอกแก่ลูกชายว่า
“ลูกรักของพ่อ
พ่อยินดีเสียต้นเชอรี่ไปเป็นร้อยๆ ต้น แต่ไม่ยินดีฟังคำโกหกของลูก
ลูกพ่อช่างกล้าหาญนัก”
เวลาเราทำผิดเรามักกลัว
เมื่อกลัวก็พยายามหาเกราะมาปกปิด มีบางคนพอเห็นเกราะที่สร้างขึ้นมาสามารถปกปิดได้
ก็ยึดเอาเกราะนั้นเป็นสรณะไปทั้งชีวิต ปิดทางนั้นทีทางนี้ที ปิดไปปิดมาปิดไม่มิด
ชีวิตก็เลยเต็มไปด้วยความกังวล สับสน กระวนกระวาย
แท้จริงแล้วหากเราจริงใจต่อทุกการกระทำ จริงใจต่อทุกคนที่พบพานผ่านเข้ามาในชีวิต
ไม่มีเล่ห์เร้นมายาต่อกัน ไม่หวังผลในสายสัมพันธ์
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นพลังที่จะส่งเสริมให้มนุษย์เราเป็นคนโดยสมบูรณ์ตามที่พระเจ้าประทานให้แก่เราในวันแรกที่เราลืมตาดูโลก
และเราตอบได้ไหมว่า วันนี้ความสมบูรณ์ในวันนั้นอยู่กับเรามากน้อยเพียงใด...
ท่ามกลางข่าวสารที่หลั่งไหลออกมาให้เรารับรู้ผ่านทางโซเชียลมีเดียในแต่ละวันนั้น
มีสิ่งหนึ่งแฝงเร้นอยู่ หากเราสังเกตดีๆ จะเห็นว่าแต่ละข่าวมีเรื่องของความโลภ
โกรธ หลง ในปัจจัยภายนอกเจือปนอยู่แทบทั้งนั้น ในสังคมที่เราเทิดทูนบูชาวัตถุภายนอกอย่างไม่ลืมหูลืมตาเช่นวันนี้
เราจึงหลงลืมบางสิ่งบางอย่างไป บางสิ่งบางอย่างนั้นบางครั้งมีความสำคัญและมีค่ามากกว่าสิ่งใดๆ
สิ่งที่สังคมเรากำลังหลงลืมนั่นคือการยึดถือความซื่อสัตย์
การยึดโยงความอารีมีน้ำใจต่อกัน รู้จักการให้อภัยต่อกันอย่างจริงใจ
ในแต่ละวันเราเห็นความวุ่นวาย
ความกระวนกระวายกระหายหาสิ่งต่างๆ เข้ามาสู่ชีวิต โดยลืมคิดลืมมองว่า แท้จริงแล้วในแต่ละชีวิตของเราได้ถูกเติมเพิ่มพูนสมบูรณ์มาพร้อมแล้ว
เพียงแต่รอเราจะเป็นคนนำขึ้นมาใช้เพื่อเป็นแรงขับเคลื่อนให้ชีวิตดำรงอยู่อย่างสงบสันติ
เราพบความรัก ความเมตตาอาทรในทุกที่ แต่เป็นเราเองที่กลับปฏิเสธด้วยความโกรธ โมโห
เราพบกับความสุขในทุกลมหายใจ แต่เราเลือกที่จะเอาความทุกข์มาสวมใส่ด้วยความอยากได้
ด้วยความโลภ และความหลงในความเก่งของตนมากไปจนลืมคนรอบข้างไปหมดสิ้น
จอร์จ
วอชิงตันคือประธานาธิบดีคนแรกของสหรัฐอเมริกา ตอนที่เขายังเป็นเด็กนั้น
เขาได้ตัดต้นเชอรี่ของพ่อไป 2 ต้น พอพ่อของเขากลับมาถึงบ้านก็โมโหมาก
“ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนตัดต้นเชอรี่ของฉันแล้วละก้อ
ฉันจะตั้นหน้ามันหนักๆ สักหมัด คอยดู”
จากนั้นพ่อของเขาก็เดินไปถามคนแถวบ้าน
แต่ก็ไม่มีใครรู้แม้แต่สักคนเดียว พ่อของเขาจึงตัดสินใจถามลูกชาย
วอชิงตันเริ่มร้องไห้และกล่าวว่า
“ผมเป็นคนตัดต้นเชอรี่ของพ่อเองครับ”
จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น พ่อของเขากอดลูกชายและบอกแก่ลูกชายว่า
“ลูกรักของพ่อ
พ่อยินดีเสียต้นเชอรี่ไปเป็นร้อยๆ ต้น แต่ไม่ยินดีฟังคำโกหกของลูก
ลูกพ่อช่างกล้าหาญนัก”
 |
| http://sv5.postjung.com/imgcache/data/657/657405-topic-ix-0.jpg |
เวลาเราทำผิดเรามักกลัว
เมื่อกลัวก็พยายามหาเกราะมาปกปิด มีบางคนพอเห็นเกราะที่สร้างขึ้นมาสามารถปกปิดได้
ก็ยึดเอาเกราะนั้นเป็นสรณะไปทั้งชีวิต ปิดทางนั้นทีทางนี้ที ปิดไปปิดมาปิดไม่มิด
ชีวิตก็เลยเต็มไปด้วยความกังวล สับสน กระวนกระวาย
แท้จริงแล้วหากเราจริงใจต่อทุกการกระทำ จริงใจต่อทุกคนที่พบพานผ่านเข้ามาในชีวิต
ไม่มีเล่ห์เร้นมายาต่อกัน ไม่หวังผลในสายสัมพันธ์
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นพลังที่จะส่งเสริมให้มนุษย์เราเป็นคนโดยสมบูรณ์ตามที่พระเจ้าประทานให้แก่เราในวันแรกที่เราลืมตาดูโลก
และเราตอบได้ไหมว่า วันนี้ความสมบูรณ์ในวันนั้นอยู่กับเรามากน้อยเพียงใด...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น