รากเก่า ใบใหม่

รากเก่า ใบใหม่

วันเวลาก้าวล่วงเลยผ่านพ้นไป วันเก่าลาลับ วันใหม่ย่างก้าวเข้ามาแทน ปีเก่าวันเก่าผ่านไป ปีใหม่วันใหม่เวียนมาทักทาย แล้วก็ทิ้งร่องรอยผ่านไป ใครเล่าจะฝืนชีวิตได้ ทุกสิ่งผ่านมาแล้วกลายเป็นอดีต เป็นความทรงจำ ย้ำเตือนความทุกข์ความสุขบนความพลาดพลั้ง บนความสมหวัง บนวิถีชีวิตของเรานั้นเติบโตขึ้นทุกวัน ความเติบโตนั้นย่อมมาจากรากที่แข็งแรง ผลิใบออกดอกผล หากรากเราเน่าลงไป ใบก้านหรือจะงอกงาม ใช่หรือไม่ หากเราเติบโตทั้งทางร่างกาย จิตใจ จิตวิญญาณแล้ว เราย่อมน้อมรับ ให้อภัย ในสิ่งต่างๆได้ดียิ่งขึ้น

ภาพ : อินเตอร์เน็ต

เมื่อเราเติบโตขึ้นเราจะไม่ถือสากับผู้คนมากมายที่ทำบางอย่างไม่ถูกกาลเทศะ ถูกใจเรา เพราะเราจะเข้าใจผู้คนมากขึ้นว่า “เขาเหล่านั้นต้องการเวลา” ที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ จนเข้าใจโลกให้ถ่องแท้มากขึ้นเช่นเดียวกับเรา จะไม่ถามใครต่อใครว่า ทำไมชอบกินเผ็ด ทำไมซื้อรถยุโรป ทำไมทำผมสีทอง ทำไมชอบดูละครน้ำเน่า และสารพัดทำไมที่ไม่เหมือนเรา

เราจะไม่ระเริงกับความสำเร็จจนลืมตัว เราจะไม่คร่ำครวญกับความล้มเหลวจนไม่กล้าเริ่มต้น เพราะเข้าใจแล้วว่าทุกสิ่งล้วนธรรมดา เราจะเข้าใจว่า จุดเปลี่ยนที่ทำให้ชีวิตดีขึ้น เริ่มที่ตัวเรา หาใช่คนอื่นไม่...เราจะรู้จักให้อภัยทั้ง ๆ ที่ใจยังเจ็บแค้น ไม่ใช่เพื่อยกโทษแต่เพื่อปลดปล่อยใจเราออกจากกรงขังแห่งความโกรธเคืองต่างหาก เราต้องเข้าใจกฎแห่งการเป็นคนที่มีความสุขง่ายขึ้นด้วยสิ่งเล็กน้อย ตรงข้ามกับทุกข์ยากขึ้นเพราะเราจะรู้จักปล่อยวางมากกว่าเดิม เราจะเข้าใจความหมายแห่ง“การมีชีวิตภายใน” เรากำหนดท่าทีของตัวเองให้รู้สึกดีได้ง่าย ๆ แค่ปรับทัศนคติให้เป็น เราต้องขอบคุณโลกที่วันนี้เรายังแข็งแรง เราเข้าใจความจริงแล้วว่า สุขภาพที่ดีมีค่ามากกว่าเงินตราที่กองไว้เกินความจำเป็น เราจะเข้าใจว่า เวลาบนโลกเหลือน้อยลงทุกที สิ่งที่คุณจะทิ้งไว้บนโลก มีเพียงเสียงสรรเสริญในคุณงามความดี หรือเสียงสาปแช่งในความต่ำทราม ปีเก่าผ่านไปอีกครั้ง อย่าปล่อยชีวิตให้มีเพียงตัวเลขอายุเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น ปีใหม่ วันใหม่สัญญากับตัวเองได้ไหมว่า เราจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่กว่าเมื่อวาน

ชายผู้หนึ่งได้เสียชีวิตลง ในตอนที่เขารู้สึกตัวว่าได้ตายไปแล้ว เขาก็เห็นเทพองค์หนึ่งเดินถือกระเป๋าเข้ามาหาเขา แล้วเทพองค์นั้นได้เอ่ยขึ้นว่า

เทพ : เรียบร้อยแล้วหนุ่มน้อยถึงเวลาไปแล้ว!

ชายหนุ่ม : ทำไมเร็วนักละครับ? ผมยังมีเรื่องราวที่ต้องทำอีกมากมาย

เทพ : ขอโทษด้วย เวลาของเธอหมดแล้ว!

ชายหนุ่ม : ในกระเป๋าของท่านคืออะไรครับ?

เทพ : นี่คือของ ๆ เธอ!

ชายหนุ่ม : ของ ๆ ผม!คืออะไรครับ?  เป็นทรัพย์สินเสื้อผ้าหรือว่าเงินครับ?

เทพ : สิ่งที่เธอพูดมา มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกแล้วหนุ่มเอ๋ย นั่นมันเป็นสมบัติของโลก

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นมันก็คงเป็นความทรงจำของผมสินะ!

เทพ : ความทรงจำเป็นสมบัติของกาลเวลา

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นคงเป็นความสามารถของผม!

เทพ : ความสามารถเป็นสมบัติของโลกอีกเช่นกัน

ชายหนุ่ม : หรือจะเป็นญาติมิตรของผม?

เทพ : ไม่ใช่ เขาเหล่านั้นเป็นเพียงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอเท่านั้นเอง

ชายหนุ่ม : หรือเป็นลูกเมียของผม?

เทพ : ไม่ ลูกเมียเป็นเพียงแค่ความระลึกของเธอเท่านั้น

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นคงเป็นร่างของผมแน่ ๆ

เทพ :ไม่ใช่ ร่างของเธอนั้นเป็นสมบัติของดิน

ชายหนุ่ม : ถ้าอย่างนั้นมันคงเป็นจิตญาณของผมสินะ

เทพ : น่าเวทนา เด็กหนุ่มเอ๋ย เธอเข้าใจผิดแล้ว จิตวิญญาณของเธอนั้นเป็นของเบื้องบน

ชายหนุ่มรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง เขารับกระเป๋ามาด้วยมืออันสั่นเทา เมื่อเขาเปิดกระเป๋าออกมา ข้างในกระเป๋าใบนั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า...เขาถามเทพด้วยความหมดอาลัยตายอยาก

ชายหนุ่ม : ทุกสิ่งที่ผมเคยมีมันไม่เคยเป็นของผมเลยหรือ?

เทพ :ใช่แล้ว เธอเข้าใจถูกแล้ว ทุกสิ่งในโลกที่เธอหามา ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของเธอเลย

ชายหนุ่ม : แล้วอะไรที่เป็นของผม?

เทพ : ลมหายใจเป็นของเธอ! นั่นคือสิ่งเดียวที่เป็นของเธอในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่! ชีวิตคนเราแค่ชั่วพริบตา รักษาทุกขณะเวลาที่คุณยังมีลมหายใจอยู่ จงรักชีวิตและถนอมชีวิต (Cr : นุสนธิ์บุคส์)

ภาพ : อินเตอร์เน็ต

ชีวิตที่ไม่ลืมรากย่อมนำมาซึ่งใบที่งดงามเสมอ ในชีวิตจริงหากเราไม่ลืมที่จะนำความทุกข์มาสร้างความแข็งแกร่งให้กับความสำเร็จและความสุข ความงาม ความผ่องใส สันติสุขก็จะบังเกิดในชีวิตเรา และไม่ว่าจะวันเก่าหรือวันใหม่ วันไหน ๆ หากเราดำเนินชีวิตในทางธรรม ชีวิตเราก็จะเดินได้อย่างปลอดภัย และมุ่งสู่ความเป็นนิรันดร