ตำหนิตน

 

ตำหนิตน

>>> รอยตำหนิเล็กน้อยช่วยให้มนุษย์สมเป็นมนุษย์ <<<

ในความก้าวหน้าของโลก ที่ก้าวไปจนทำให้วันเวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว เป็นโลกที่เราไม่ค่อยมีเวลาจะหยุดคิด หยุดไตร่ตรองเตือนตน เพราะมัวแต่ไปสนใจในเรื่องของคนอื่น หรือไม่ก็พยายามสร้างตัวตนในโลกเสมือนจริง ใช่หรือไม่ สังคมวันนี้กลายเป็นสังคมวิจารณ์ไว้ก่อน สาดใส่ด้วยความหยาบคาย เย้ยหยันกันด้วยอักษรสารที่เต็มไปด้วยความสะใจ ก้าวร้าว ระราน เหยียบเหยียดแม้คนที่เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ตำหนิได้ทุกเรื่อง รู้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องของตนที่ทำอะไรก็ดูดีดูเข้าท่าไปหมด แต่วันหนึ่งกลายเป็นเหยื่อบ้างก็ไม่สามารถที่จะรับมือยืนหยัดได้ 

ในวันที่เราเรียกร้องความสมบูรณ์จากผู้อื่น นั่นแหละเราก็หลงลืมความเป็นคน หน้าที่หนึ่งในการเกิดมาบนโลกนี้คือการพัฒนาตน หาใช่การหาทางไปก้าวล้ำคนอื่น บางทีการที่มีสิ่งไม่สมบูรณ์บนโลกใบนี้ก็เพื่อให้เราเตือนตนว่า ไม่มีอะไรสมบูรณ์ ถ้าเราไม่พยายามทำให้สมบูรณ์ ไม่มีอะไรดีอะไรงดงาม หากไร้ซึ่งการพยายาม และการเรียนรู้ เฉกเช่น

เมื่อชาวอิหร่านทอพรมเปอร์เซียผืนงามเสร็จพวกเขาจะทำตำหนิทิ้งไว้บนพรม เรียกว่า “ตำหนิแห่งเปอร์เซีย (Persian Flaw)” ส่วนชาวอินเดียนแดงตอนร้อยสร้อยลูกปัด ก็จะร้อยลูกปัดเม็ดหนึ่งที่มีตำหนิเข้าไปด้วย เรียกว่า “ลูกปัดแห่งจิตวิญญาณ (Spirit Bead)” เพราะพวกเขาคิดว่า ความไม่สมบูรณ์แบบเล็ก ๆ น้อย ๆจะช่วยให้เป็นที่รักของผู้คน มากกว่าความสมบูรณ์พร้อมที่ไร้ที่ติ

คนเราก็เหมือนกัน คนที่มีจุดบกพร่องนิดหน่อยบางทีดูมีเสน่ห์กว่าคนสมบูรณ์แบบเกินเหตุ บางสิ่งเกิดขึ้นเพื่อให้อีกสิ่งหนึ่งงดงาม เหตุใดเราจึงดำเนินชีวิตด้วยการต่อว่า การสาดใส่กันด้วยความไม่รู้ตัว หยุดตำหนิผู้อื่น ให้ความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจ และเอาความไม่สมบูรณ์ที่เราเห็นนั้นมาเตือนตน เฝ้าระวังจิตวิญญาณของเรา เพื่อสักวันหนึ่งเราจะพบความงามตามวันเวลา ดีกว่าปล่อยให้จิตใจเต็มไปด้วยความหยาบคายตามสังคมทุกวันนี้เลย หยุดระรานออนไลน์เพื่อเรียกยอดร้อยล้านไลค์กันเถอะครับ