เสียงปรบมือที่จางหาย

 

เสียงปรบมือที่จางหาย

>>> คนเราไม่มากก็น้อยมีความต้องการที่จะเป็นที่ยอมรับของผู้อื่น

จึงพยายามมุ่งมั่นฝึกฝนจนชำนาญ แล้วก็หลงในความเก่งของตัวเอง

ขาดความอ่อนน้อม ปรารถนาเพียงเสียงปรบมือเท่านั้นเอง <<<

เป็นปกตินิสัยที่เมื่อตื่นนอนก็เปิดอ่านข่าว อ่านความเคลื่อนไหว อ่านความคิดเห็นของผู้คน ซึ่งวันนี้เราสามารถที่จะแสดงความคิดเห็นกันได้อย่างอิสระ บางทีก็ขาดความเข้าใจ ขาดวิจารณญาณ พูดไปเรื่อย เขียนไปตามที่ตัวเองคิด หรือตามจริตส่วนตัว ซึ่งส่วนมากก็ออกไปในทางการอวดรู้ อวดเก่ง โชว์เพาว์ และยึดในความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้ง อิสระแบบนี้ช่างน่ากลัว เพราะเมื่อบ่มเพาะเข้าไปฝังรากลึกในตัวเราแล้ว ยิ่งเป็นอันตรายต่อจิตวิญญาณ ใช่หรือไม่ คนเราเกิดมาทุกคนย่อมยึดตัวตนว่าดีว่าเก่งว่าสำคัญเสมอ มากน้อยแตกต่างกันไป ถึงแม้ไม่พูดออกมาก็ตาม ยิ่งเมื่อใดเราไม่ยึดติดกับความว่าเราดีเราเก่งว่าสำคัญ ความทุกข์ความเครีตดก็จะไม่เข้ามาหาเบียดบัยน  ทำให้เข้าใจคน เข้าใจโลกอย่างง่ายดาย เราต้องรู้ตัวเองให้ชัดเจนก่อนแล้วจึงจะเข้าใจคนอื่นอย่างถ่องแท้

เด็กหนุ่มผู้ยิงธนูแม่น เดินทางไปโชว์ความสามารถของเขาที่ตลาดแห่งหนึ่ง เขามาที่นี่เพื่อโชว์เทคนิคการยิงธนูที่เขารู้สึกภูมิใจในตัวเอง เขายิงธนู 10 ดอกให้ชาวบ้านดู แต่ละดอกที่ยิง ได้รับเสียงปรบมือและโห่ร้องด้วยความชื่นชมจากชาวบ้าน เพราะทั้ง 10 ดอกที่เขายิง ต่างปักเข้าใจกลางของเป้าทุกดอก

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนชมอยู่ด้านหลัง เขากลับไม่ยอมปรบมือ เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ดังพอที่จะให้ชายหนุ่มได้ยินว่า “โถ! ไม่ใช่เทคนิคหรอก มันก็แค่ฝึกฝนมานานเท่านั้นเอง!”

เด็กหนุ่มได้ยิน รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะสิ่งที่เขาอยากได้จากทุกคน ก็คือ เสียงชื่นชม ไม่ใชความเห็นต่างเหมือนที่ชายวัยกลางคนพูดเมื่อครู่นี้ เขาจึงเดินเข้าไปหาชายคนนั้น “ที่พี่ชายบอกว่าไม่ใช่เทคนิค หมายถึงอะไร? ท่านทำได้อย่างข้าหรือเปล่า?” ชายวัยกลางคนตอบกลับว่า “ข้าทำอย่างท่านไม่ได้ดอก! แต่ข้ามีอะไรให้ท่านดู”

พูดเสร็จก็เดินเข้าไปที่ร้าน เขาหยิบแจกันใบหนึ่งที่มีรูปทรงเรียวยาวแต่ปากแจกันนั้น กลับมีรูที่เล็กแถมฐานแจกันกลับมีทรงกลมมนใบหนึ่งออกมา เมื่อวางแจกันไว้ที่พื้น เขาจึงยกถังน้ำมันใบใหญ่ขึ้นมาแล้วเทน้ำมันใส่แจกัน น่าอัศจรรย์ น้ำมันไหลลงสู่รูแจกันได้อย่างพอเหมาะพอดี โดยไม่หกเลยสักหยด!

จากนั้นเขาก็หันไปมองเด็กหนุ่มแล้วถามขึ้นว่า “เจ้าทำได้อย่างข้าหรือเปล่า?” เด็กหนุ่มส่ายหน้าบอกว่าทำไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยฝึกทำสิ่งนี้มาก่อน! ชายเจ้าของร้านขายน้ำมันจึงเอ่ยขึ้นอีกว่า“ข้ายิงธนูแม่นเหมือนเจ้าไม่ได้ เจ้าก็เทน้ำมันลงแจกันอย่างข้าไม่ได้ นี่แหละที่ข้าบอกเจ้าว่า ทักษะมันเกิดจากการฝึกฝนเรียนรู้ สิ่งที่ทำซ้ำๆเป็นประจำทุกวัน วันหนึ่งมันจะเกิดความชำนาน นี่ไม่ใช่เทคนิค” (ที่มา : นุสนธิ์บุคส์)

เราเรียนรู้สิ่งใด? เราก็เชี่ยวชาญในสิ่งนั้น ไม่ว่าจะทางดีหรือร้าย! วันเวลาก้าวผ่านมาอย่างรวดเร็ว หลายคนแทนที่จะเรียนรู้ แต่กลับเรียกร้อง ต้องการเพียงเสียงปรบมือ ต้องการเพียงสิ่งวูบวาบ เสียงชื่นชมอยู่ไม่นาน เสียงปรบมือไม่นานก็จางหายไป แต่สิ่งที่เราพูก เราทำอย่างจริงใจ ซื่อสัตย์ จะคงอยู่ตลอดไป ฝึกฝนเป็นคนดีให้เชี่ยวชาญ เพื่อว่าความดีจากตัวเรา จากเพื่อพี่น้องเรา จะกลายเป็นพลังขับเคลื่อนสังคมแห่งการเปลี่ยนแปลงเปลี่ยนไปในทางที่ดีกว่านี้…