มาหาทำกัน
เรารอดปลอดจากเชื้อโควิด-19
มาครบ 100 วัน
พอเริ่ม 101 วัน ก็มีผู้ติดเชื้อในประเทศหนึ่งคน
และก็เกิดความกลัวว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นการระบาดระลอก 2 หรือไม่!!! เราจะสู้เราจะปกป้องให้ปลอดภัยไร้เชื้อได้อีกไหม!!!
ประเทศเพื่อนบ้านเราก็มียอดผู้ป่วยเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายกับว่าเรากำลังโดนโจมตีขนาบข้างเข้ามาทุกขณะ
สิ่งที่ทำให้ประเทศไทยของเรา “สำเร็จ” ในการป้องกันเชื้อมาได้จนถึงทุกวันนี้ได้
ก็มาจากความร่วมมือร่วมใจกันรักษาวินัย วันนี้อาจจะเริ่มล้า อาจจะหมดแรง
อาจจะคิดว่าปลอดภัยแล้ว เลยหละหลวมหย่อน ๆ ลงไป แต่แท้จริงโลกกำลังถูกโควิดเล่นงานอยู่ทุกห้วงเวลา
เราต้อง “อย่าหาทำ” อะไรที่จะเป็นการทำให้เชื้อระบาดในสังคมเรา แต่ต้อง
“มาหาทำ” ในสิ่งที่จะให้เราก้าวสู่ความสำเร็จไปด้วยกัน ซึ่งมิได้ขึ้นอยู่กับสถิติของทางตัวเลขเท่านั้น
และไม่ใช่ว่า...พอสำเร็จแล้วเลิก หากแต่เมื่อสำเร็จครั้งนี้ก็ต้องเพิ่มพูนขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง
สิ่งนี้ต่างหาก คือ ความงามที่จะตามมา และสิ่งที่เรากำลังทำอยู่นี้ต้องคิดเสมอว่า เราทำไปด้วยความรัก
มิใช่การบังคับ ต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน
ในขณะที่โลกหมุนเร็วขึ้นทุกวัน
เราต่างก็มุ่งหวังเพียงความสำเร็จส่วนตัว มาถึงวันนี้เราต้องหวนกลับมาคิดกันใหม่ว่า
ความสำเร็จส่วนตัวอาจจะไม่ได้ช่วยให้เรารอดปลอดภัยเสมอไปหากแต่เป็นความสำเร็จของส่วนรวมต่างหาก
ที่จะนำพาให้เรารอดปลอดภัย เราถูกฝังค่านิยมให้งมงายกับความคิดที่จะหามาเพื่อส่วนตัวกันเกินไป
ธรรมชาติจึงสอนมนุษย์ว่า แท้จริงแล้วหนทางในชีวิตที่สั้นยาวไม่เท่ากันนี้ มีเพียงเพื่อส่งมอบให้กันและกัน
สร้างตนเพื่อคนอื่น อย่าให้คนอื่นเป็นฐานสร้างตน
ในวันที่เรายังไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นต่อไป ขอเพียงให้เรารู้ว่าหากในวิถีมีความรัก
เราก็มักเดินหน้าอย่างมั่นใจได้ตลอดไป
ชายหนุ่มคนหนึ่งขับรถมุ่งหน้าไปยังภูเขาแห่งความสำเร็จ
เส้นทางยาวไกล ไม่มีแผนที่บอกทาง บางครั้งเขาเจอทางตัน ต้องลงจากรถมาถางทางรกด้วยตัวเองเพื่อไปต่อ
ก่อนออกเดินทางเขาเติมน้ำมันมาเต็มถัง
เพราะรู้ดีว่าภูเขาแห่งความสำเร็จไม่ได้ไปถึงได้โดยง่าย แต่ก็แน่ละ รถวิ่งมานาน
น้ำมันย่อมร่อยหรอเป็นธรรมดา สัญญาณที่หน้าปัดเตือนว่าน้ำมันกำลังจะหมด
มองไปข้างหน้า โชคดี มีปั๊มน้ำมันตั้งอยู่ไม่ไกลนัก เขาจอดรถ
แต่ปรากฏว่าปั๊มร้าง ไม่มีเด็กปั๊มสักคน
“จะไปไหนล่ะพ่อหนุ่ม”
ชายชราคนหนึ่งส่งเสียงขึ้นมา
“ภูเขาแห่งความสำเร็จ
อีกไกลไหมครับ”
ชายชราส่ายหน้า
“ใครจะไปรู้”
“น้ำมันผมกำลังจะหมด” “เติมสิ”
“ไม่มีคนเติมให้สักคน”
“เส้นทางนี้ เธอต้องเติมเอง”
“เติมเอง?” “ใช่
ลองหยิบหัวจ่ายน้ำมันขึ้นมาสิ แล้วบีบมันดู ถ้าโชคดี น้ำมันอาจจะไหลออกมา
แต่ถ้าโชคร้าย น้ำมันไม่ไหล ก็ไม่ได้ไปต่อ”
“ถ้าน้ำมันปั๊มนี้หมดแล้ว ลุงก็แค่บอกมาตรงๆ” “มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับปั๊ม
มันขึ้นอยู่กับเธอต่างหาก น้ำมันที่จะเติมให้เธอเดินทางต่อไป
มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเธอกับจุดหมาย กับเส้นทาง กับสิ่งที่ทำอยู่”
ชายหนุ่มฟังแล้วหงุดหงิด
หยิบหัวจ่ายขึ้นมาแล้วบีบคันโยกเพื่อเติมน้ำมัน ปรากฏว่า น้ำมันไหลออกมาจนเต็มถัง “ขอบคุณนะลุง”
“ขอบคุณทำไม ปั๊มนี้ไม่ใช่ของฉัน มันเป็นของทุกคน”
ชายหนุ่มส่ายหน้า
คิดในใจว่าตาลุงนี่เพี้ยน ๆ
แล้วเขาก็ขับรถออกจากปั๊มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งความสำเร็จต่อไป
เส้นทางทอดยาวไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึง เขาเหลือบมองกระจกหลัง
เห็นชื่อปั๊มน้ำมันว่า ความรัก (เรื่องเล่าจาก นิ้วกลม)
บางทีชีวิตถึงเวลาหยุดพักก็ต้องหยุด
เพื่อจัดการชีวิตด้วยตัวเอง โดยฟังคำแนะนำของคนรอบข้างบ้าง บางทีคนเราถือว่าตัวเองเก่งกันเกินไป
ไม่ฟังคนอื่น เอาตัวเองเป็นที่ตั้งชีวิตก็พังและทำให้สังคมรอบตัวพังตามไปด้วย
ถึงแม้เราอาจจะคิดว่างานเราสำเร็จแต่หากคนรอบตัวไม่พบความสุขไม่เห็นความงาม หนทางแบบนี้ก็ไร้ค่า
อย่าได้หาทำ ต่างกับคนที่ทำกิจการเล็ก ๆ แต่ทำด้วยความรัก โดยมีคนอื่น คนรอบข้างเป็นหลักชัย
สิ่งนี้ต่างหากที่เราต้องหามากันให้มากขึ้นและมากขึ้นไป
ต่อเติมเพิ่มให้มีขึ้นทุก ๆ วัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น