กลั่นน้ำใจปันน้ำจิต

กลั่นน้ำใจปันน้ำจิต

หลังจากการปิดเมืองปิดประเทศค่อนโลกจากสถานการณ์โรคร้ายโควิด-19 ทำให้เกิดภาวะที่หลายคนไม่เคยคิดเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน จากเคยหาเช้ากินค่ำ ตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรจะกิน เริ่มเกิดความทุกข์จากการขาดแคลนปัจจัยอาหาร เราอาจจะคุ้นชินกับการที่ต้องทำงานแลกเงิน หลงลืมวิถีชีวิตแบบโบราณกาล ที่ใครมีอะไรก็มาแบ่งมาแลกกันกิน สังคมที่เอื้ออาทรห่างหายจนกลายเป็นตำนานในตำราไปเสียนานแล้ว ในความทุกข์ยากลำบาก ท่ามกลางความเลวร้าย ก็มักจะเกิดสิ่งดีงามตามมาเสมอ ในวันนี้เราเริ่มเห็นคนไทยในหลายภาคส่วนไม่ได้นิ่งดูดาย ไม่ได้เก็บตัวเงียบ ๆ แบบตัวใครตัวมัน เห็นหลายคนที่เคยมี เคยร่ำรวย เริ่มนำเอาสิ่งจำเป็นออกมาแจกจ่าย เริ่มมีการนำอาหารหยูกยา เครื่องอำนวยความสะดวก ที่พอจะใช้ประทังชีวิตยามวิกฤติ ออกมาให้คนที่ยากไร้ เหมือนกับว่าถึงเวลาแล้วที่เราต้องแบ่งปันทรัพยากรให้กัน เพราะทุกสิ่งบนโลกเป็นของทุกคน

หลายคนแม้ไม่มีกำลังเงิน กำลังทรัพย์เพียงพอ ก็รับเป็นอาสาสมัครออกมาทำประโยชน์เพื่อสังคม ทำสิ่งเล็ก ๆ ในมุมเงียบ ๆ ใช่หรือไม่ บางทีเราเองก็สามารถที่จะช่วยเหลือกันและกันเพื่อให้ทุกคนมีชีวิตต่อไปได้ในวันข้างหน้า สิ่งไหนเราทำเพื่อช่วยลด ช่วยเหลือคนอื่นได้ เราก็ควรจะทำ อย่าใช้เวลาที่ว่าง ๆ ให้สูญเปล่าไปกับการนั่งวิจารณ์ ไปกับการบ่นว่าชะตาฟ้าดิน อย่าเพียงแต่นั่งรอขอวิงวอนสวรรค์ บางทีการทำสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องได้เงินก็มีความสุขใจ หาไม่แล้ว หลังจากผ่านโควิดชีวิตเราจะกลับสู่มุมเดิม แต่โลกและสังคมจะเปลี่ยนไปเป็นมุมใหม่ แล้วเราจะอยู่กันกับผู้อื่นได้หรือ? เราสร้างวิถีของเราในวันนี้ได้ด้วยน้ำใจ มีตัวอย่างเล็ก ๆ ของคนที่เราก็ไม่คาดคิดว่าจะออกมาทำอะไรให้ใครได้ในช่วงยามนี้ เพื่อย้ำว่าเราทุกคนมีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น

ในห้วงยามแห่งวิบัติภัยโควิด ขณะที่คนจำนวนหนึ่งบ่น ด่า สร้างภาพ และฉวยโอกาสหาผลประโยชน์ส่วนตน คนอีกจำนวนหนึ่งเสียสละตนเอง และกระทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยให้สังคมเดินหน้าต่อไปได้ ทั้งแนวหน้าและแนวหลัง

  

ร้อยเอกทอม มัวร์ แห่งประเทศอังกฤษเป็นหนึ่งในแนวหลัง เขาเป็นนายทหารเกษียณแล้ว ต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา เขาเริ่มต้นโครงการขอรับเงินบริจาคเพื่อหาทุนเข้าโรงพยาบาล แลกกับการเดินรอบสวนของเขาหนึ่งร้อยรอบ ตั้งเป้าเงินบริจาคแค่หนึ่งพันปอนด์ นี่ย่อมเป็นงานที่ง่ายดายสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับร้อยเอกทอมผู้เพิ่งผ่านการรักษามะเร็งและเปลี่ยนกระดูกสะโพกไม่ใช่เรื่องง่ายและยิ่งยากขึ้นไปอีก 99 เท่า เนื่องจากเขามีอายุ 99 ปีแล้ว

แล้วเขาก็เริ่มต้นเดิน ใช้เวลาหลายวัน ด้วยหน้าอกที่ประดับเหรียญแห่งสงคราม เขาเริ่มต้นโดยใช้ไม้เท้าช่วย เดินลากเท้าไปเรื่อย ๆ อย่างอดทน ผ่านไปอีกหลายวันก็ต้องใช้เก้าอี้ล้อเลื่อนช่วยประคอง

ข่าวทหารผ่านศึกชราเดินกระย่องกระแย่งเพื่อช่วยคนป่วยโควิดกระจายไปทั่วประเทศ คนหลายแสนคนส่งเงินบริจาคสมทบ เงินบริจาคไต่สูงถึง 15 ล้านปอนด์ แต่ที่สำคัญกว่าเงินคือ มันแตะและเชื่อมหัวใจผู้คน เมื่อเดินครบรอบที่หนึ่งร้อย เหล่าทหารแห่ง 1st Battalion Yorkshire Regiment ก็ทำความเคารพทหารชราอย่างสูงสุด

 

หลังการเดินจบสิ้น เขากล่าวว่า “ถึงประชาชนที่กำลังรู้สึกยากลำบากอยู่ ณ ขณะนี้ ตะวันจะขึ้นอีกครั้ง และเมฆดำจะหายไป” ทันใดนั้นทหารผ่านศึกชราก็รวมใจคนในประเทศที่กำลังแตกสลายเพราะโควิด-19 เข้าด้วยกันอีกครั้ง

ในสงครามรักษาชาติ เขาร่วมรบในแนวหน้าโดยไม่อิดออด ในสงครามต่อกรกับเชื้อโรค เขาร่วมรบในแนวหลังโดยไม่ลังเล สร้างกำลังใจให้ผู้คน เพราะสำหรับคนรักชาติที่แท้จริง การรักษาส่วนรวมเป็นหน้าที่อันเต็มใจ (จากเพจ วินทร์ เลียววาริณ)

หยาดหยดน้ำใจสำคัญกว่าน้ำลายในห้วงยามนี้ เราถูกให้หยุดพูดด้วยหน้ากากอนามัยปิดกั้น แต่มิมีสิ่งใดจะปิดกั้นน้ำใจได้เลย นอกจากอคติ ลดมันลง เริ่มปลดปล่อยความเป็นตัวตนลง และมาคิดดูว่า ในวันนี้เราทำอะไรเพื่อบันทึกลงในหน้าประวัติศาสตร์นี้ได้หรือไม่ มีสิ่งดีงามเกิดขึ้นในหัวใจเราแล้วบ้างหรือเปล่า วิกฤตโควิดนำพาชีวิตเราให้ดีขึ้น คิดถึงผู้อื่นมากน้อยเพียงใด เริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆช่วยเหลือดูแลคนรอบข้าง คนในครอบครัว ให้มีสุขภาพกายและใจที่ดี เติมรอยยิ้มเพิ่มความสุขให้กันวันละนิดวันละหน่อย อย่าปล่อยให้ระยะห่างมาพรากจิตสนิทมิตรภาพจากไป แล้ววันเวลาเหล่านี้จะผ่านไปอย่างมีคุณค่าและช่างน่าจดจำ หยาดหยดน้ำใจสร้างโลกวันใหม่ให้สดใสได้เสมอ มันผุดขึ้นมาจากมุมเดิม ๆ ของเรานั่นแหละ มาร่วมกันสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ด้วยน้ำใจด้วยกัน...