อาณาจักรที่ไม่มีวันเสื่อมสลาย
แผ่นดินไหวจากไต้หวันที่สั่นสะเทือนไปทั้งเกาะ
ต่อมาก็ที่ฟิลิปปินส์ ทำให้เกิดความสูญเสียชีวิตและทรัพย์สินไปมากมาย ไหนจะเหมืองหยกในพม่าถล่ม
ส่วนที่ประเทศไทยเราก็ร้อนเสียจนทะลุเลย 40 องศาไปหลายแห่ง
รวมทั้งประเทศเพื่อนบ้านเรา ก็พบเจอความร้อนเพิ่มขึ้นในทุก ๆ ปี
หลายแห่งหลายที่หลายประเทศ ต่างพบเจอภัยธรรมชาติชนิดที่ไม่เคยเกิดก็ได้เกิดขึ้น
บางคนบอกว่าเกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นแบบนี้ คงไม่ต้องมาอ้างเอยถึงว่าเป็นเพราะอะไร?
เราต่างก็รู้กันอยู่เต็มหัวอกกันอยู่แล้ว จะพูดสักอีกกี่ครั้งก็เหมือนเดิม
ก็เรานั่นแหละ ที่ร่วมกันหยิบฉวย และเอารัดเอาเปรียบธรรมชาติเกินความจำเป็น เราถูกใส่หน่วยความจำให้ต้องแข่งขัน
สร้างนั่นสร้างนี่ให้เป็นอนุสาวรีย์เพื่อโอ้อวดความยิ่งใหญ่ ทุกอย่างต้องอลังการเป็นมาทุกยุคทุกสมัย
ยิ่งในวันนี้เราต่างก็ใช้ทรัพยากรในอนาคตจนมองไม่เห็นอนาคตจริง ๆ
ถ้ามาพูดถึงความเป็นปัจเจกหน้าที่ที่เราเกิดมาบนโลกนี้เพื่ออะไรกัน?
เพื่อสร้างอาณาจักรสวรรค์หรือเพื่อสร้างอนุสาวรีย์ที่เป็นเพียงสิ่งสร้างแทนตัวเรา
หรือเพื่อแข่งขันบูชาความยิ่งใหญ่ความเก่งของแต่ละคนเพียงอย่างเดียวโดยมิได้มุ่งหวังถึงความเดือดร้อนผู้คนอื่นบ้าง
แน่ละ บางทีเราก็ใช้ข้ออ้างว่าทั้งหลายทั้งปวงที่ทำนี้ก็เพื่อความเจริญของส่วนรวม แต่ลึก
ๆ ในใจ ต่างก็มุ่งหวังคำสรรเสริญเยินยอด้วยกันทั้งนั้น การสร้างอาณาจักรสวรรค์นั้นต้องสร้างด้วยหัวใจแห่งความรัก
ที่มิได้หวังผลอันใด ทำสิ่งที่ดีโดยมิต้องมุ่งหวังการมีชื่อไว้ประดับ
การมีเมตตาต่อทุกผู้คนเป็นความยิ่งใหญ่อย่างหาที่สุดมิได้ การให้ความช่วยเหลือ
ให้โอกาส การทำในสิ่งเล็กน้อยแต่ด้วยหัวใจที่ยิ่งใหญ่
คือศรัทธาที่เราได้แสดงออกถึงความรักขององค์พระผู้สร้าง
พูดคุยกับทุกผู้คนด้วยความเข้าใจ ไม่ใช่ด้วยความสะใจ
มีความเอ็นดูไม่ทอดทิ้งผู้ด้อยโอกาส เพราะเราทุกคนต่างมีพื้นฐานไม่เหมือนกัน จึงไม่ควรที่จะเอามาตรฐานสูงส่วนตัวของเราวัดค่ากับผู้อื่น อ่อนน้อมมิใช่ความอ่อนแอ
ใช่หรือไม่
โลกวันนี้ร้อนมากขึ้น ๆ และภัยธรรมชาติจะเกิดขึ้นเมื่อใดที่ไหนก็ได้ นอกจากนี้เราก็ยังมีภัยจากพวกเรากันเอง
ที่สร้างขึ้นมาในนามของการแข่งขัน เรามุ่งหวังปริมาณมากกว่าคุณภาพ เมื่อเราไม่ได้เป็นที่หนึ่ง
จึงทำทุกวิถีทาง สร้างบุคลิกให้เหนือ ทำให้เด่น เป็นให้ดัง ไม่สนใจความถูกต้อง
ขอให้ถูกใจเป็นอันใช้ได้ สร้างโลกส่วนตัวขึ้นและนิยามมันว่านี่คือสวรรค์ของฉัน
จะพูดจะแสดงความคิด ใครอย่าได้มาแตะต้อง เราเลือกที่จะคุยกับคนไกล สนุกกว่าที่จะสนใจคนใกล้ตัว
นี่จึงนำไปสู่การพังทลายของวัฒนธรรม และถูกธรรมชาติเอาคืนจึงตามมา
ในประวัติศาสตร์เรามีบทเรียนมากมาย แต่เราก็ทำเป็นมองผ่าน ๆ
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างเล็ก ๆ ของหน้าประวัติศาสตร์แห่งการล่มสลาย หรือว่าโลกเรา
ตัวเรากำลังเดินไปสู่หนทางแบบนั้น
 |
| ภาพ : อินเตอร์เน็ต |
เกาะอีสเตอร์ (ถูกค้นพบในวันกลับคืนชีพของพระเยซูในปี ค.ศ.1723 จึงได้มีชื่อเช่นนี้)
เกาะนี้ตั้งอยู่แทบสุดทะเลใต้ มีอนุสาวรีย์หินจำนวนร้อยอยู่บนเกาะแห่งนี้
ที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่มาก่อน จากความรุ่งเรืองสู่เสื่อมถอย ที่แทบจะไม่มีคนอาศัยอยู่
เป็นสิ่งที่เราน่าจะนำมาเป็นบทเรียนในวันที่เรากำลังก้าวสู่ยุคพัฒนาการสูงสุด
จากความเป็นมาในหนังสือ สู่จุดจบ โดย ดร.ไสว บุญมา เขียนไว้ว่า บรรพบุรุษชาวเกาะอีสเตอร์มาจากหมู่เกาะในทะเลใต้เมื่อราว
1100 ปีที่ผ่านมา และถูกตัดขาดจากเกาะเหล่านั้นมาเป็นเวลานานเพราะความห่างไกลและไม่สามารถสร้างเรือหรือพาหนะเพื่อติดต่อกันได้
หลังจากอพยพไปถึงที่นั่นพวกเขาก็มีลูกมีหลานอย่างรวดเร็ว
เพราะเกาะนั่นอุดมสมบูรณ์ด้วยป่าไม้หลากหลายชนิด นกและสัตว์น้ำในทะเล พร้อมทั้งมีที่ดินอันเกิดจากขี้เถ้าภูเขาไฟทำให้ปลูกพืชได้งอกงาม
มีน้ำจากฝนพอประมาณและมีอากาศอบอุ่น ประชากรของเกาะเพิ่มขึ้นถึงหลักหมื่น ก่อนที่สังคมจะล่มสลาย
ปัจจัยที่ทำให้ล่มสลายได้แก่การใช้ทรัพยากรแบบขาดสมดุลอย่างร้ายแรงโดยเฉพาะป่าไม้อันอุดม
พวกเขาล้างป่าเพื่อเอาที่ดินมาทำการเกษตร ทำฟืนและทำเรือ นอกเหนือจากนั้น พวกเขาใช้ไม้จำนวนมากในการชักลากอนุสาวรีย์ขนาดใหญ่จากภูเขาไปตั้งในที่ต่าง
ๆ ตามความต้องการของชนชั้นนำซึ่งประกอบด้วยหัวหน้าและลูกน้องของกลุ่มคน 12 กลุ่ม
พวกหัวหน้ากลุ่มเหล่านั่นแข่งขันกันสร้างอนุสาวรีย์ที่ใหญ่ขึ้น ๆ
ทำให้ต้องใช้แรงงาน อาหารและต้นไม้มากขึ้นเป็นเงาตามตัว ฉะนั้นเพียงราว 600
ปีหลังจากที่พวกเขาอพยพไปตั้งหลักแหล่ง พวกเขาก็ตัดไม้ใหญ่ ๆ จนหมด
จนไม่เหลือพอที่จะสร้างเรือออกทะเล
 |
| ภาพ : อินเตอร์เน็ต |
อย่าหลงระเริงว่าเราจะไม่มีวันเสื่อมสลาย
เอาแบบที่เห็น ๆ กันอยู่ ร่างกายของเรานั้นจะค่อย ๆ ทรุดโทรม
ทั้งตามธรรมชาติอายุขัยและการใช้งาน ยิ่งหากเราใช้จนเกินไป วันหนึ่งเราคงต้องอาศัยผู้อื่นช่วยดูแล
แล้วจะน่ากลัวสักเพียงใดเมื่อวันนั้นมาถึง วันที่ร่างกายเสื่อมลง
แต่ไม่มีใครเลยสักคนที่เดินเป็นเพื่อน ไม่มีใครเลยที่จะเอื้อมมือมาพยุง
ไม่มีแม้แต่คนคอยประคองปลอบประโลม ชีวิตที่ผ่านมา
ความยิ่งใหญ่ที่สร้างไว้จะมีประโยชน์อันใดเล่า? ความรักที่แท้จริง
ความยิ่งใหญ่ที่มั่นคงสุดคือการรู้จักที่จะดูแลกันและกันด้วยหัวใจ
สร้างอาณาจักรสวรรค์ด้วยหัวใจ สิ่งอื่นทลายลงได้ แต่ความรักความดีมีเมตตาจากใจจะไม่มีวันเสื่อมสลายลงได้
นี่คืออาณาจักรสวรรค์อันแท้จริง ที่เราต้องช่วยกันสร้างขึ้นมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น