ไม่สิ้นลม

ไม่สิ้นลม

ยามเช้าช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลงมานิดหน่อย มีสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านมาพอให้รู้สึกสบาย ๆ สดชื่น เป็นสัญญาณธรรมชาติที่ย้ำเตือนถึงวันเวลากำลังจะผ่านไปอีกขวบปี บรรยากาศแห่งการเริ่มต้นใหม่ บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองเริ่มส่งกลิ่นอายลอยมา อารมณ์แบบนี้มีเพื่อปลอบขวัญให้ชีวิตเรามีหวัง มีกำลังใจก้าวหน้าต่อไป ยิ่งเมื่อวงปีชีวิตเพิ่มมากขึ้นเท่าใด ลมหายใจเข้าออกเริ่มรู้สึกอยากเก็บรักษาและเห็นคุณค่ามากขึ้นเท่านั้น ยิ่งมากวันยิ่งอยากย้อนหลังกลับไปในวันที่ผ่านพ้นมามากขึ้นเท่าทวีคูณ ก็คงเป็นเพียงความทรงจำที่มักพัดผ่านมากับสายลม ชีวิตเราก็เป็นเช่นนี้ ยามว่าง ๆ สิ่งต่าง ๆ มักทำให้เราย้อนยิ้มมีความสุขได้เสมอ สิ่งดีงามที่เก็บไว้ในลิ้นชักความทรงจำชั้นบน ๆ นั้นมีค่าควรนำมารำลึกถึงเสมอ 

ภาพ : อินเตอร์เน็ต

ในชีวิตเราแต่ละคนผ่านวันเวลา ผ่านผู้คน ผ่านเรื่องราวมากน้อยไม่เท่ากัน บางช่วงเวลากว่าจะผ่านพ้นไปได้แสนสาหัส บางช่วงเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน บางช่วงเวลาเคร่งเครียด เคร่งครัด ขัดสนหนทางออกจากปัญหา บางช่วงเวลาอาสาปรึกษาแก้ไขให้ผู้อื่นอย่างราบรื่น ใช่หรือไม่ บางทีเรารู้ว่าหนทางแห่งสงบสันติในจิตใจอยู่ตรงไหน? บางทีเรารู้วิธีการที่จะมุ่งหน้าเดินหน้าไปอย่างไร? แต่...บ่อยครั้งเรามักหลงทางเพราะหลงตัว หลงวกวนในความคิดของตัวเองและยึดมั่นมันไว้เป็นที่ตั้ง หลายครั้งเรามักคิดแทนคนอื่น คิดว่าสิ่งดีควรเป็นอย่างที่เราคิด เมื่อไม่เป็นอย่างนั้นก็พาลโกรธ พาลเกลียดกัน และนำพามาซึ่งความขุ่นเคืองให้ร้ายริษยาต่อกัน แท้จริงแล้วชีวิตเรานั้นไม่มีอันใดเป็นของเราเลย รวยล้นฟ้า เก่งเกินใคร ก็มีวันสิ้นลมได้เหมือน ๆ กัน มีบทความบทหนึ่งน่าอ่าน น่านำไปพิจารณาถึงชีวิตเรา ในช่วงวันเวลาแห่งการทบทวนเช่นนี้

นี่ แ ห ล ะ ชี วิ ต

ในแต่ละวัน.. ก็มีเท่ากัน .. ยี่สิบสี่ชั่วโมง

พออัสดง.. แสงอาทิตย์ลง .. ลาลับโลกไป

ผ่านอีกคืน.. เข้าสู่อีกวัน .. ในเช้าวันใหม่

วิ่งไขว่ขว้า.. หาสิ่งปรนใจ .. ต่อไปอีกวัน

ในแต่ละปี .. ผ่านช่วงดีๆ และช่วงเลวร้าย

ผู้คนมากมาย .. ต่างจิต ต่างใจ ดีร้ายปนกัน

ช่วงดีๆ ที่ผ่านเข้ามา .. ก็พา.. '' สุขสันต์ ''

เจอะเรื่องร้ายนั้น .. ดิ้นรนกัดฟันแทบเป็นแทบตาย

นี่แหละชีวิต .. ที่คนทุกคน จะต้องได้เจอ

ยิ่งพลั้งยิ่งเผลอ .. ยิ่งเจอเรื่องราวมากมายร้อยพัน

จุดจบชีวิตอยู่ที่ตรงไหน .. อะไรคือ '' สิ่งสำคัญ ''

ล้วน .. อนิจจัง แปรผันไม่ยั่งไม่ยืน ...

ในแต่ละคืน.. แต่ละนาที .. ยี่สิบสี่ชั่วโมง

หากใจมั่นคง.. จะดีจะร้าย .. ก็ให้ '' อภัย ''

นี่แหละชีวิต.. เกิดแก่เจ็บตาย .. เวียนว่ายกันไป

ทำดีเข้าไว้.. ปล่อยวางให้ได้ .. แล้วใจเป็นสุข

บทความ : ณัฐมา แอลพีเอ็ม

ภาพ : อินเตอร์เน็ต

ในโลกยุคนี้ เราต่างมีมาตรฐานในการดำเนินชีวิตที่มากขึ้น บางทีเราก็ใช้มาตรฐานทางด้านเศรษฐกิจมาวัดค่าความเป็นคน นำเอามาตรฐานทางด้านหน้าที่การงานมาเปรียบเทียบกัน เราวัดความดีด้วยความมั่งคั่งทางทรัพย์สินมากกว่าความมั่งคั่งด้านคุณภาพของจิตวิญญาณ แน่ละสิ่งนี้มองไม่เห็นจึงวัดไม่ได้ แต่เชื่อเถอะในวันข้างหน้าผู้ที่จะรอดปลอดภัยจากการเปลี่ยนแปลงของโลกคือผู้ที่มีความมั่งคั่งภายใน บุคคลเหล่านี้จะทำให้สังคมโลกเข้มแข็งขึ้น แล้วเราล่ะจะเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นหรือไม่? เป็นคำถามที่น่าจะนำมาทบทวนในช่วงเวลานี้ เพื่อนำไปปรับปรุงให้ความดีงอกงามยิ่ง ๆ ขึ้นไป

สิ่งสำคัญของการดำเนินชีวิตเราอยู่ตรงไหน? ในวันที่ยังไม่สิ้นลม เราควรสิ้นความคิดที่ไม่ดีมีอคติต่อผู้คน ต่อสิ่งแวดล้อม ในวันที่มีลมให้หายใจเข้าออก หมั่นบอกตนเองว่าเราก็เป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ เราหาใช่คนยิ่งใหญ่ แต่เราควรเป็นคนที่มีหัวใจอันยิ่งใหญ่ หัวใจแกร่งกร้า น้อมรับถึงความอ่อนแอของเรา หัวใจที่พร้อมน้อมให้อภัยต่อตัวเองและผู้อื่น หัวใจที่พร้อมจะรับรู้ รับฟังแม้บางครั้งสิ่งนั้นอาจจะไม่ถูกจริตความคิดเรา วันเวลาผ่านไป อย่าปล่อยให้สูญหายไปกับสายลม แต่ควรให้ทุกสายลมที่ผ่านไปเป็นสายลมที่ผสมไปกับความดีงาม ยามเมื่อลมพัดผ่านมาอีกครั้ง เราจะได้มีสิ่งดีงามให้พอชื่นใจได้บ้าง บางทีแค่นี้แหละความสุขสันติของชีวิตเราในวันที่ยังไม่สิ้นลม...