ชีวิตคนบนถนน

ชีวิตคนบนถนน

            ในช่วงวันหยุดยาวระหว่างปีเก่ากับปีใหม่หลายคนคงมีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตในรถบนท้องถนนเหมือนๆกัน บางคนอาจจะเดินทางกลับไปเยือนท้องถิ่นดั้งเดิม บางคนอาจจะเดินทางเพื่อท่องเที่ยว  มีบ้างบางคนจำต้องเดินทางเพื่อทำภารกิจ ธุรกิจ แต่ทุกคนล้วนแล้วแต่พบเจอสิ่งที่เหมือน ๆ กัน นั่นคือสภาพที่รถติดยาวเหยียด ใช้เวลาในการเดินทางเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว หรือมากกว่านั้น                      และด้วยความคิดที่ว่าเห็นผู้คนเดินทางออกจากเมืองกรุง ศูนย์กลางกันมามากตั้งแต่หลายวันที่ผ่านมา วันส่งท้ายปีเก่าคงจะมีน้อยคนเดินทาง จึงเป็นวันเวลาอันเหมาะที่เลือกจะเคลื่อนล้อมุ่งสู่บ้านเก่าถิ่นเกิด ยิ่งเห็นสภาพการจราจรที่เคลื่อนคล่องในถนนกลางเมือง ยิ่งคิดว่าวันนี้สบายล่ะ คงถึงเป้าหมายตามเวลาเหมือนทุกครั้งที่กลับบ้าน แต่...ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คาดคิดไว้ รถเริ่มมากองอยู่บนทางออกของทางด่วน ระยะทางจ่ายเงินอยู่ข้างหน้าเพียงหนึ่งกิโลเมตร ผ่านไป 30 นาทีจึงจะพ้นผ่านไปได้ เริ่มหาทางลัดเลาะ ทางที่คิดว่าน่าจะคล่องตัว เลี้ยวเข้าถนนนั้นเห็นทันทีเลยว่าหลายคนคิดเหมือนกัน รถยังคงเยอะทำความเร็วได้เรื่อย ๆ จากที่เคยเดินทางเพียง 1.30 -2.00 ชั่วโมง วันนั้นก็ใช้ไปร่วม ๆ 3 ชั่วโมง

         

ภาพ :  อินเตอร์เน็ต

   ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวันกลับเข้าเมืองกรุง ทุกคนมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงตั้งแต่วันแรกของปี ในวันที่ 2 ที่ 3 ที่ 4 รถยังคงติดยาวใช้เวลานานถึงนานมาก และด้วยความที่ไม่ชอบนั่งจับพวงมาลัยให้นานเกินไป จึงเลือกที่จะพักกลางทาง เพราะคิดว่าช้าไปอีกวัน ดีกว่าต้องนั่งอดตาหลับขับรถแบบไม่ได้นอน ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป ยังไงก็ได้ถึงที่หมาย เป็นที่น่าสังเกตว่ารถในเมืองไทยมีจำนวนมากขึ้นในทุกปี แต่ถนนนั้นยังมีใหม่ไม่ทันตามจำนวนรถที่เพิ่มขึ้น เมื่อปีที่แล้วรถอาจจะติดเพียง 2-3 วันเท่านั้น ปีนี้ติดนานขึ้นและติดต่อกัน 4-5 วัน ปีหน้าคงติดเป็นสัปดาห์ และอาจจะกลายเป็นวัฒนธรรมประจำชาติที่ทุกวันหยุดยาวเราต้องมาร่วมฉลองกันบนท้องถนน  ไม่นานเราคงชินกับสภาพการณ์ดังนี้

            ในระหว่างที่รถติดนั่งมองและรอให้รถเคลื่อนอย่างช้า ๆ อยู่นั้น มองซ้ายมองขาว มองหน้ามองหลัง ใช่เลย สิ่งที่บังเกิดตรงหน้ามันคือการเดินทางของชีวิต หากจะกล่าวอีกนัยหนึ่ง ชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุดในแต่ละวัน เราอาจจะก้าวไปในเส้นทางที่เราเลือกจะไป เลือกที่จะเป็นโดยที่ไม่มีใครรู้ว่า ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง เลือกผิดบ้างถูกบ้างคละเคล้ากันไป ทางผิดจดจำไว้ว่าอย่าได้มาได้ใช้อีก ทางถูกบันทึกไว้ในความทรงจำว่าทางนี้มีดีพาเราสู่จุดหมายปลายทาง 

          

ภาพ :  อินเตอร์เน็ต

  เห็นรถบางคัน บางคน ร้อนร้น วิ่งลงไหล่ทางแซงซ้ายเพื่อไปปาดหน้าเข้าขวา จากที่ติดอยู่แล้วก็ยิ่งติดเพิ่มขึ้นอีก แถมยังก่อให้เกิดฝุ่นฟุ้งกระจายเต็มท้องที่

            เห็นเราในบางวันเราก็ก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบจะวิ่ง ด้วยความเชื่อมั่นโดยมิรู้เลยว่าอาจจะไปสร้างความเดือดร้อน ขุ่นข้องให้กับใจใครไว้บ้าง

            เห็นคนในรถบางคัน ดูจะหมดอาไรตายหยากกับสถานการณ์ตรงหน้า ต่างคนต่างนิ่งเงียบงัน ครั้นจะพูดคุยก็หมดเรื่องที่ยกมาเล่าขานไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่องก็ยังนิ่งอยู่อย่างนั้น ต่อให้คนคุยเก่งแค่ไหนก็ต้องมีบ้างที่หมดแรง

            ในบางวันใจดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อ เหี่ยวเฉาลง จนแทบจะหยุดนิ่ง หมดแรงไม่เข้าใจกับหลาย ๆ สิ่ง จนพาลจะทำให้โรคซึมเศร้าถามหา ต่อให้คิดว่าเก่งสักเพียงใด เมื่อมาเจอกับสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้  บางทีก็ง่อยรับทานได้เหมือนกัน

            ในเวลานี้ ขอเพียงแค่รถขยับเคลื่อนไปในอัตราคงที่ตลอดก็ถือว่าโอเคมากแล้ว ใจหนึ่งก็พยายามหาทางลัดเลาะ ทางที่จะพาเราไปให้ไกล ๆ กับสภาพแบบนี้ ใจหนึ่งก็กลัวว่าถ้ามีทางนั้นจริง ๆ จะลองเสี่ยงดูไหม จะไม่อ้อมมากกว่านี้หรือ ไม่กลัวหลงทางหรือ รถยิ่งติดยิ่งคิดเพื่อหาทางออก

            ใช่หรือไม่ ในบางวัน เราก็อยากเดินให้ช้าลงซักนิดเพื่อที่จะได้มีเวลาคิด ทบทวน เรื่องราวระหว่างทางบ้าง จะได้รู้ตัวว่ามาไม่ผิดทางหรือกำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่ได้เจอกับทางออก เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ลองไปในที่ที่ไม่เคยไปหรือเราอาจจะกำลังไปในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็อาจจะเป็นไปได้

ภาพ :  อินเตอร์เน็ต

            หากชีวิตคือการเดินทางจริง ๆ เมื่อมีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดหมายปลายทางและมีทางออกในทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับถนนหนทางชีวิต แล้วจะพบเจอกับเรื่องใหม่ ๆ และแม้บางครั้งเราอาจดูเหมือนไม่ได้ก้าวไปไหน หรือดูเหมือนย้อนกลับมาเจอเรื่องเดิม ๆ อาจจะเสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ หงุดหงิดบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะทุกขณะเวลาที่ผ่านไปนั้น คือบทเรียนเพิ่มขึ้นมา เราต้องไม่ย่อท้อต่อการเดินบนถนนสายชีวิตนี้ และเมื่อเราไปถึงปลายทาง เราจะได้สิ่งที่ล้ำค่ากลับมาเสมอ