คนดีเต็มเวลา

คนดีเต็มเวลา

จากการที่ได้ติดตามบทเทศน์ประจำวันของสมเด็จพระสันตะปาปา ฟรังซิส ผ่านทาง Fan Page : PopeRepot ในทุกๆวัน ทำให้เกิดความรู้สึกว่าพระเจ้าได้ทรงเลือกผู้นำพระศาสนจักรได้ตรงกับยุคสมัยเสียจริงๆ คำเทศน์สอนที่เรียบๆง่ายๆไม่ซับซ้อน ด้วยความสุภาพและตรงไปตรงมาของพระองค์ท่าน ถูกใจ โดนใจ ของคนทั่วโลก กำลังทำให้จิตใจของคริสตชนหลายๆคนที่ได้รับรู้รับฟัง เริ่มถูกขัดเกลาไปทีละเล็กทีละน้อย ราวกับว่าพระองค์ท่านเริ่มเก็บวาด ชำระวิหารฝ่ายจิต ชีวิตภายในของคริสตชนแล้ว

และเราโชคดีที่เกิดมาในยุคสื่อครองโลก นวัตกรรมนี้ถูกใช้ให้มีประโยชน์ได้อย่างมีคุณค่า สามารถนำความดีมาสู่จิตใจของผู้คนได้ล้ำค่า แล้วเรายังมีผู้ที่เสียสละได้นำข่าวสารจากพระสันตะปาปาพระองค์นี้ มาแปลให้เราได้อ่านได้ไตร่ตรองอย่างสม่ำเสมอ และเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมามีประโยคสั้นๆจากสมเด็จพระสันตะปาปาผ่านทางทวิตเตอร์ของ #พระสันตะปาปา (@Pontifex) ทวีตข้อความมีใจความว่า “เราพร้อมหรือยังที่จะเป็นคริสตชนแบบเต็มเวลา (Full-Time) ด้วยการแสดงให้เห็นถึงการอุทิศตนผ่านทางวาจาและการกระทำ”

เมื่อได้อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าเป็นคำถามที่น่าจะนำมาครุ่นคิดต่อเป็นยิ่งนัก ในการเป็นคริสตชนนั้นอย่างที่เราทราบๆกันดี มีอยู่สองลักษณะ ที่เรียกกันแบบบ้านๆว่า คริสตังนอน กับคริสตังยืน คริสตังนอน ก็คือพวกที่ล้างบาปตั้งแต่เล็ก นอนล้างบาป ส่วนคริสตังยืนส่วนใหญ่ คือผู้ที่เป็นคริสตชนใหม่ เรียนคำสอนตอนโต และได้รับศีลล้างบาปตอนโต โดยยืนล้างบาปนั่นเอง แต่ไม่ว่าจะเป็นคริสตังนอนหรือยืน คำถามที่เราต้องทบทวน คือ แล้วเราเป็นคริสตชนเต็มเวลาหรือยัง เรายังเป็นคริสตังนอนอยู่ตลอดเวลาที่ไม่ลุกมาแสดงตัวตนเลยหรือเปล่า หรือเป็นคริสตังยืนที่ยืนอยู่กับที่โดยไม่เคยก้าวออกจากที่เดิมเลยหรือไม่

ลักษณะหนึ่งของเราที่เป็นคริสตชนคาทอลิก คือการเป็นคนกลุ่มน้อยในสังคมไทย จึงทำให้เราไม่กล้าแสดงตัวตน เพราะกลัวจะถูกล้อ ถูกตั้งคำถาม กลัวการเป็นคนแปลกแยกในสังคมในความเป็นจริงแล้วเราก็ไม่จำเป็น ที่จะแสดงออกว่าเราเป็นคาทอลิกตั้งแต่แรกก็ได้ สิ่งที่สำคัญคือ การที่เราต้องพยายามกระทำความดี พยายามเป็นคนดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง แล้วความดีนี้แหละ ที่จะทำให้ความเป็นคริสตชนของเราแสดงแสงสว่างออกมาให้ผู้อื่นได้พบเห็น วันนี้เราต้องตั้งคำถามกับตัวเองในสังคมไทยว่า เราเป็นคนดีเต็มเวลาหรือยัง ??? เป็นคนดีได้ตลอดเวลาหรือไม่??? ซึ่งเป็นเรื่องยากมาก เพียงแค่เราเป็นคนดีเต็มเวลาตามมาตรฐานสากลก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว เรามาลองดูว่า “เต็มเวลา” นั้นเป็นอย่างไรตามนิยามสากล

การทำงานเต็มเวลา (อังกฤษ:full-time) เป็นการที่ลูกจ้างทำงานเต็มครบตามจำนวนชั่วโมงที่กำหนดโดยนายจ้าง การจ้างงานเต็มเวลามักมากับสวัสดิการที่ไม่มีในการจ้างงานแบบ part-time จ้างงานแบบชั่วคราว จ้างงานแบบยืดหยุ่น สวัสดิการเหล่านี้ได้แก่ วันลาพักร้อน วันลาป่วย และประกันสุขภาพ งานที่ทำเต็มเวลาถือเป็นอาชีพ และมักจะมีชั่วโมงทำงานต่อสัปดาห์มากกว่างาน part-time

นิยามของคำว่า เต็มเวลา แตกต่างกันสำหรับแต่ละนายจ้าง และกะงานที่ลูกจ้างทำ สัปดาห์ทำงาน “มาตรฐาน” ทั่วไปประกอบไปด้วย 5 วัน โดยทำงานวันละ 8 ชั่วโมง รวมทั้งสิ้นเป็น 40 ชั่วโมง ในขณะที่สัปดาห์ทำงานที่มี 4 วัน มักจะทำงานวันละ 10 ชั่วโมง ในขณะที่งานกะละ 12 ชั่วโมง เพียงสามวันต่อสัปดาห์ (36 ชั่วโมง) มักนับเป็นงานเต็มเวลา เพื่อชดเชยกับความเหนื่อยหล้าจากการทำงานติดต่อกันเป็นเวลานาน (ข้อมูล : วิกิพีเดีย)

เราจะเห็นว่าถ้าวัดตามมาตรฐานสากลการทำงานเต็มเวลานั้นอยู่ที่ 36-40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ถามตามความเป็นจริง!!!! เราทำงานเต็มเวลาหรือเปล่า.. เปล่าเลย บ่อยครั้งไปที่เราไม่ได้ใส่ใจทำงานอย่างจริงๆจังๆในเวลางาน   เราอาจจะใช้เวลางานทำอย่างอื่นบ้าง เล่นเฟส แชท อ่านหนังสือพิมพ์ แอบหลับ และอื่นๆ ยิ่งในยุคสมัยใหม่ผู้คนขาดจิตสำนึกต่อส่วนรวม ทำงานเพียงเพื่อหวังเงินอย่างเดียว ไม่ได้ดังหวังก็เปลี่ยนงานเปลี่ยนที่ทำงานไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยมีใจรักภักดีต่อที่ทำงาน ใช้เวลาทำงานในที่เก่าหาที่ทำงานในที่ใหม่ แบบนี้เราได้ทำงานเต็มเวลาแต่ก็ทำไม่เต็มที่ไม่เต็มประสิทธิภาพ งานที่ทำจึงไม่ค่อยมีคุณภาพและเป็นคนงานที่ด้อยคุณค่าด้วย

กลับมาดูเรื่องการเป็นคริสตชนในเรื่องการกระทำความดี คำว่าเต็มเวลานี้ไม่ใช่หมายความว่าเรานะทำความดีเพียง 36-40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์และทำในเวลาที่กำหนดไว้เท่านั้น แต่การเป็นคนดีเต็มเวลานั้นควรเป็นตลอดเวลา และปรากฏได้ในทุกที่ ทำได้ไม่หวังผลตอบแทนทำด้วยใจรักภักดิ์ต่อคุณธรรม ซึ่งเป็นเรื่องยากมาก เพราะด้วยความที่เรายังมีกิเลศ มีความโลภ มีความหลง แต่เมื่อเราเป็นศิษย์ของพระคริสต์แล้ว เราก็ต้องอาศัยความพยายามและการช่วยเหลือจากพระเจ้าเป็นพลังเสริมส่ง แล้วมุ่งหน้าเดินทางนี้ตลอด อย่าได้วอกแวก อย่าได้หันหลังให้ความดีงาม ความสุขก็จะบังเกิดขึ้น

ความดีในโลกนี้มีไม่กี่อย่าง แต่ก็แปลกที่เรากลับทำกันได้ยากยิ่งเหลือเกิน ความรัก ความเมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ การให้อภัย สิ่งเหล่านี้ควรมีอยู่ในใจเราแบบเต็มๆ ส่วนมากแล้วพอขาดหายไป สิ่งอื่นจะวิ่งเข้ามาแทนทันที สิ่งยั่วยวนรอบตัวนั้นมีมากเหลือเกิน ความดีที่เราต้องทำให้เป็นนิสัยติดตัวนี้ต้องเริ่มใช้กับคนใกล้ๆตัวก่อน เรามีความรักแท้จริงให้กับคนในครอบครัวเรามากน้อยเพียงใด ความรักที่ไม่ใช่การทดแทนด้วยเงินทองและวัตถุภายนอก รักแล้วย่อมก่อเกิดความเมตตากรุณา และยอมให้อภัยได้เสมอ หัวใจคนต้องสร้างด้วยรัก หัวใจคนดีต้องมีทุกเวลา เราต้องเป็นคนที่ดีมีความจริงจังในการทำความดีโดยมิหวังสิ่งใดตอบแทน ทำดีโดยไม่อวดดี สิ่งนี้แหละ คือ ความเป็นคริสตชนเต็มเวลาที่แท้จริง...