เหลียวหลังแลลูร์ด

เหลียวหลังแลลูร์ด

ด้วยความตั้งใจเป็นแรมปีของผู้ที่ชวนไปแสวงบุญด้วยกันที่เมืองลูร์ด ประเทศฝรั่งเศส จวบจนเมื่อเวลาถูกจัดสรรได้ลงตัว การเดินทางก็มีขึ้นในเดือนตุลาคมเดือนแห่งแม่พระสายประคำอย่างพอดิบพอดี แต่แล้ว...ก่อนเดินทาง สถานการณ์น้ำท่วมครั้งใหญ่ในประเทศก็เริ่มก่อความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ความวิตกกังวลจึงย่อมบังเกิดขึ้น การทิ้งบ้านไปเป็นเวลา 10 วัน ถ้าน้ำท่วมจะเป็นอย่างไร!!!!! แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “จงวางใจในพระเจ้า” การเดินทางแสวงบุญจึงเริ่มขึ้น แม้จะมีบ้างที่ใจแอบเหลียวหลังมองดูบ้านที่จำต้องจากจร ขอฝากไว้ในความดูแลของพระองค์...

เป็นช่วงเวลาสองวันแรกในชีวิต ที่ได้มาสัมผัสแผ่นดินแห่งอัศจรรย์ของแม่พระ เป็นครั้งแรกที่ได้สวดสายประคำหน้าถ้ำ... ที่แม่พระได้ประจักษ์มาให้เด็กสาวแสนซื่อและยากไร้แบร์นาแด๊ต สิ่งที่เห็นครั้งแรกมักชวนตื่นตาตื่นใจได้เสมอ ยิ่งเป็นครั้งแรกที่ได้อยู่ท่ามกลางแรงศรัทธาของผู้คน  ยิ่งเสริมให้จิตใจมีความศรัทธาพองฟูขึ้นมา บรรยากาศที่ผู้คนสวดสายประคำหน้าถ้ำอย่างไม่ขาดสาย ผู้คนหลากหลายตามถนนหนทาง ทำให้เมืองเล็กๆที่อยู่ในหุบเขาอันแสนไกลแห่งนี้เป็นที่รู้จักของผู้คนทั้งโลก ลูร์ดคือเมืองเล็กๆที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้สุดของฝรั่งเศส เป็นดินแดนไกลปืนเที่ยง แต่แม่พระเลือกที่นี่ และได้ทำให้ที่นี่มีพลังแห่งแรงศรัทธาและการสวดภาวนาที่เสริมให้โลกคงอยู่อย่างสันติ เป็นดินแดนแห่งความหวังที่ผู้คน ที่ต่างหลั่งไหลมาสวดวอนขอ ทำไมแม่พระเลือกแบร์นาแด๊ตเด็กหญิงยากจน ขี้โรค คนนี้ แล้วใครจะเชื่อล่ะว่าแม่พระได้ใช้เด็กจนๆคนนี้ ทำให้เกิดการสวดสายประคำและการภาวนาอย่างไม่หยุดหย่อน ใช่หรือไม่..นี่คืออัศจรรย์ที่แม่พระทำให้เกิดขึ้นแล้วที่ลูร์ดทุกวัน 

หากโลกอยู่ได้ด้วยความหวังฉันใด ผู้คนย่อมอยู่ด้วยความเชื่อและความศรัทธาฉันนั้น..ทุกคนมาที่ลูร์ดล้วนมีความหวังและศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยม ผู้ป่วยจำนวนมากต่างพากันมาที่นี่ มาด้วยความหวังที่จะหายจากโรคภัย แต่ถ้าไม่หายก็พร้อมน้อมรับด้วยใจที่เข้มแข็งมากขึ้น มีพลังที่จะอยู่กับความเจ็บป่วยต่อไป นี่ก็คืออัศจรรย์อีกชนิดหนึ่ง หลายคนพกเอาการวอนขอมาเต็มกระเป๋า และอาจจะกลับไปด้วยน้ำขวดเล็กๆเต็มกระเป๋าเช่นกัน สิ่งหนึ่งที่ทุกคนคิดเหมือนๆกัน แม้ว่าไม่ได้ดั่งวอนขอ ไม่สมหวังในทันที แต่ก็ทำให้ชีวิตภายในได้แนบชิดกับพระมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่า ทุกคนต่างนำความเห็นแก่ตัวมาวอนขอ แต่กลับก้าวออกไปด้วยใจที่เปิดกว้างมากยิ่งขึ้น

ค่ำคืนสุดท้ายมาถึง สิ่งรอบข้างเริ่มคุ้นชิน สิ่งควรเรียนรู้ก็เกิดขึ้น สถานที่และประวัติศาสตร์ คือ สิ่งที่ต้องเรียนรู้ แต่เหนืออื่นใด คือ การได้มองเห็นวิถีชีวิตของผู้คน ลูร์ดวันนี้ อาจจะไม่ใช่ดินแดนไกลปืนเที่ยง แต่เป็นเมืองแห่งการแสวงบุญ เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยร้านรวงที่ขายของที่ระลึกเต็มสองข้างทาง คิดแบบเล่นๆขำๆปีหนึ่งเมล็ดเงินที่งอกเงยจากความศรัทธาคงจะมากพอดู ร้านที่ขายของนอกลู่นอกทางยังไม่มีให้เห็น การจัดระบบระเบียบถือว่ามืออาชีพ การถวายมิสซา การสวดสายประคำ การแห่ การนำผู้ป่วยไปยังสถานที่ต่างๆมีอาสาสมัครให้ความช่วยเหลือ และที่สังเกตเห็นอาสาสมัครแต่ละคนไม่มีการเบ่งไม่มีการใช้คำพูดหรือดูถูกคนอื่นเลย ยินดีให้บริการและมีไม่น้อยที่อาสาสมัครเหล่านั้นสวดสายประคำไปในขณะทำงานตามหน้าที่ เห็นแล้วชื่นชม เป็นอีกหนึ่งอัศจรรย์ที่แลเห็น

แม้ว่าจะมีสิ่งหนึ่งที่ออกจะขัดๆตาไปสักหน่อย มีขอทานที่นั่งอยู่ตามทางเดิน หญิงสาวอุ้มลูกในมือมีสายประคำกำลังร้องขอทาน ชายหนุ่มยากไร้ร้องขอผู้คนที่เพิ่งออกจากพิธีแห่ แต่แทบจะไม่มีใครสนใจคนเหล่านี้เลย เห็นภาพแล้วมีหลายคำถามเกิดขึ้น เรามาวอนขอแม่พระถึงหน้าถ้ำมัซซาเบียลที่เมืองลูร์ด แต่กลับไม่มีใครคิดให้คนอื่น(ขอทาน)เลยหรือ คิดถึงนักบุญแบร์นาแด๊ต ที่ยากไร้ไม่มีบ้านเรือน ต้องอาศัยใต้ถุนบ้านของคนอื่นอยู่ ในห้องเล็กๆที่มีสมาชิกถึงหกคน จึงทำให้เกิดโรคติดต่อ แต่แม่พระไม่ลืมคนเช่นนี้ แล้วคนขอทานเสื้อผ้าโทรมๆที่เห็นเหล่านี้ไม่มีใครเห็นค่าเลยหรือ ... แต่เมื่อเห็นจำนวนที่มากพอสมควร คงต้องใช้เงินไม่น้อยเลยที่จะให้ครบทุกคน ในค่ำคืนสุดท้ายนี้จึงของดเว้นวอนขอเรื่องส่วนตัว แต่ตั้งใจสวดให้พวกผู้ยากจนเหล่านั้น เพราะบางทีความดีงามอาจไม่สามารถสร้างด้วยเงิน แต่สร้างด้วยพลังศรัทธา อัศจรรย์เกิดจากศรัทธา พระเมตตาย่อมมีแก่ทุกผู้คนไม่ว่าจะรวยจะจน...และแน่นอนสิ่งที่ลืมไม่ได้และเป็นหนึ่งความตั้งใจคือการสวดเพื่อผู้ประสบภัยน้ำท่วมในประเทศไทย

รุ่งเช้าลาจากเมืองลูร์ด ยอดหอระฆังวัดค่อยๆลับตา แต่ความศรัทธาต่อแม่พระกลับเพิ่มมากขึ้น การคำนึงถึงผู้อื่นก่อน น่าจะอยู่คู่กับชีวิตเราตลอดไปคือสิ่งที่ได้เรียนรู้และถูกตอกย้ำอีกครั้ง...(บันทึกระหว่างทาง)  

... เมื่อกลับมาถึงกรุงเทพฯ บ้านยังปลอดภัยดี แต่เพียงหนึ่งสัปดาห์ผ่านไป น้ำเริ่มไหลเข้าท่วมกรุงเทพฯ สิ่งที่ต้องเหลียวหลังกลับไปยังลูร์ด ทุกสิ่งมีบทสอนเสมอ ใช่หรือไม่ การที่น้ำเริ่มไหลเข้ามาทีละนิด หลายคนใช้เวลาเก็บข้าวของ และเริ่มบูรณาการสิ่งที่สะสมที่มีมากมาย เริ่มคิดถึงคนอื่นที่อาจจะใช้ประโยชน์จากของเก่าเก็บของเรา น้ำไหลมาน้ำใจย่อมงอกเงย...
http://astore.amazon.com/konkhangwat04-20