มาตรฐานเสมือนจริง

 

มาตรฐานเสมือนจริง

>>> โลกเสมือนจริงดูสวยงาม แต่แฝงด้วยความโหดร้าย

โลกออนไลน์สร้างโลภ ให้คนหลุ่มหลง<<<

ถ้าถามว่าวันนี้ระหว่างมือถือกับกระเป๋าสตางค์ เลือกที่จะเอาอะไรติดตัวออกจากบ้าน กระเป๋าสตางค์ไม่มีสตางค์ แต่มือถือมีเงินในอนาคตใช้จับจ่ายได้เสมอ ยามใดที่เราต้องการก็กด สแกนด้วยมือถือนี่แหละ ทำให้ชีวิตเราง่าย ความง่ายก็มักจะมาพร้อมภัยจากมิจฉาชีพที่พยายามจะหากินง่าย ๆ สบาย ๆ บนความทุกข์ยากของคนอื่น วันนี้เรามีมือถือที่แทบจะไม่อาไว้ใช้รับโทรศัพท์เพราะกลัวคอลเซ็นเตอร์ที่โทรมาหลอกลวง เราจึงใช้มันเพื่ออยู่ในโลกเสมือนจริง ในชุมชนโซเชี่ยล ที่กำลังแทรกซึมสร้างวัฒนธรรมให้เกิดมาตรฐานใหม่ ๆ ที่มีคนนำไม่กี่คน โดยการโชว์อวดรายได้ ประเภทอายุน้อยร้อยล้าน สร้างรายได้ง่าย ๆ สร้างภาพใช้ชีวิตหรูหรา ท่องเที่ยว อิสระเสรี เมื่อเราเสพสิ่งเหล่านี้มาก ๆ ก็ทำให้ต่อมความอยากผลิตสารเลียนแบบขึ้นมา พยายามทำให้ได้เหมือนเขา แต่…ในความเป็นจริงจะมีกี่คนบนโลกจริงจะทำได้ดังเช่นภาพที่เราเห็น ทำไปทำมาเราก็เกิดกองทุกข์สุมแบบไม่รู้ตัว

เราไม่ได้ทุกข์เพราะเราขาด แต่เพราะเราอยากเราจึงทุกข์ อยากมีเหมือนเพื่อน อยากรวยเหมือนคนนั้น อยากดังเด่นเหมือนคนนี้ ต้องใส่เสื้อผ้าแพง ๆ แบนด์ดัง ๆ กระเป๋าจากฝรั่งเศส กินหรูดูเลิศ ให้มีเพื่อนมาอิจฉา ทำตัวเป็นผู้นำความสบาย อบอุ่นในโซเชี่ยล แต่กลับมาโดดเดี่ยวนอนคิดจะเอาเงินที่ไหนใช้ในวันพรุ่งนี้ เพราะเงินในอนาคตติดลบเกินจะเบิกจ่าย

ชีวิตเราถูกขีดเขียนให้มีเหมือนคนอื่น ๆ ไปเสียหมด เราต้องมีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเองตามแบบที่พระเจ้าประทานให้เราแต่ละคน มีแค่ไหนใช้แค่นั้น ใช้เท่าที่มีเท่าที่จำเป็น ไม่ต้องไปดิ้นรน ค้นหาตามคนอื่นจนกลายเป็นมาตรฐานในหนทางชีวิตของเรา ความสุขมิได้อยู่ที่ต้องมีมาก อยู่ที่รู้จักบริหารในสิ่งที่มีต่างหาก ให้ตัวเองดูงดงามในนามของความธรรมดาบ้าง เราจะสุขได้ในโลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่อิงแอบกับผู้อื่น โลภมิได้ช่วยโลก โลภสร้างมาตรฐานใหม่ที่ก่อทุกข์ให้เกิดขึ้น พ้นทุกข์ได้ก็ต้องรู้จักบริหารความโลภให้เป็น