มองทุกข์ให้เป็นสุข

มองทุกข์ให้เป็นสุข

            ความสุขเล็ก ๆ ที่มาพร้อมกับปีใหม่ในแทบทุกครั้ง คือ การได้มีเวลาสังสรรค์กับครอบครัว ได้มีเวลามาพบปะพร้อมหน้าพร้อมตากัน มีเวลานั่งกินข้าว นั่งปิ้ง ๆ ย่าง ๆ ได้ทำนั่นทำนี่ร่วมกัน มีเวลาหัวเราะเคล้าน้ำตากันอีกคราว มีช่วงที่จะอวยพรให้ชัย แลกของขวัญ มอบกำลังใจให้กัน มีโอกาสกล่าวคำขอโทษต่อกันในความพลาดพลั้ง ในความละเลย ละเมิด และแสดงความตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อกัน แม้ว่ามันอาจจะเป็นความตั้งใจเดิม ๆ เหมือนกันในทุก ๆ ครั้ง แต่เชื่อเถอะว่า ในใจของเราล้วนปรารถนาที่จะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่อาจจะเป็นด้วยสภาพแวดล้อม อาจจะมีเหตุปัจจัยที่ทำให้หลงลืมไปชั่วขณะ พอเริ่มต้นปีมีเวลาคิดก็ตั้งใจกันใหม่ มันก็เป็นเช่นนี้แหละชีวิต.

.. 

            ในช่วงเวลาปีใหม่ หลายคนที่พบเจอก็คงยังมีชีวิตที่ปะปนไปด้วยทุกข์ สุข ใครที่หวังมากก็ทุกข์มาก ส่วนใครที่มองโลกเป็น ก็จะมองเห็นความจริงในทุกสิ่ง ชีวิตย่อมคละเคล้ากัน เมื่อมีทุกข์ทำให้สุขก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปนัก ปล่อยวางชีวิตตามลิขิตสวรรค์ เชื่อมั่นไว้วางใจในพระ อย่าไปสะสมทุกข์ให้มากมาย ต้องสลายให้กลายเป็นความสุข และในทุกชีวิตของแต่ละคนทุกข์สุขก็ไม่เหมือนกัน เราเลือกที่จะสุขได้ ในสิ่งที่เราเป็นอยู่ สิ่งที่มี บางทีที่เราอยู่ คือ ที่ที่สุขที่สุดสำหรับเราก็ได้ เคยใช่ไหม เวลาที่เราต้องเดินทางไปค้างแรมในที่อื่น มีความรู้สึกว่า เตียงนอนไม่สบายเหมือนเตียงที่บ้านเรา ห้องน้ำที่เข้า ที่อาบก็รู้สึกไม่คุ้นสุขเหมือนที่เคย ๆ บางทีที่เราดิ้นรนกันไปนั้น เรากำลังก้าวสู่ความทุกข์อีกครั้งหนึ่งแบบไม่รู้ตัว

            เจ้าของโรงแรมผู้หนึ่ง พบเห็นว่า ทุกๆวันจะมีชายพเนจรนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ แล้วเอาแต่จ้องมองโรงแรมของเขา ด้วยความข้องใจ มีวันหนึ่งเขาทนไม่ได้จึงเดินไปถามชายพเนจรนั้นว่า

            “ขอโทษ พี่ชาย ผมใคร่อยากรู้ว่า เพราะเหตุใดคุณถึงจ้องมองโรงแรมนั้นทุกวัน”

            ชายพเนจรพูดว่า

            “เพราะว่าโรงแรมหลังนั้นงดงามจริง ๆ ถึงแม้ว่าตัวผมไม่มีอะไร นอนอยู่บนม้านั่งนี้ แต่ว่าผมจ้องมองมันทุกวัน กลางคืนก็จะฝันว่า ตนเองได้อยู่ภายในโรงแรมนี้”

            เจ้าของโรงแรมได้ยินเช่นนั้น มีความรู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่ง จึงพูดว่า

            “พี่ชาย คืนนี้ผมจะทำให้คุณสมหวังตามปรารถนา ผมจะให้คุณเข้าอยู่ในโรงแรม อีกทั้งเป็นห้องที่ดีที่สุดฟรี ๆ หนึ่งเดือน”

            หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เจ้าของโรงแรมอยากรู้ว่า สถานการณ์ของชายพเนจรเป็นอย่างไร แต่กลับพบว่าคนผู้นี้ได้ย้ายออกไปจากโรงแรมแล้ว กลับไปที่ม้านั่งของสวนสาธารณะดังเดิม เจ้าของโรงแรมจึงถามชายพเนจรว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

            ชายพเนจรบอกว่า

            “ก่อนหน้าที่ผมเคยนอนบนม้านั่งตัวนี้ และฝันว่าได้อยู่ภายในโรงแรม มันรู้สึกดีมาก ทว่าเมื่อได้ไปนอนอยู่ในโรงแรมจริง ๆ ผมกลับฝันว่า ตนเองได้กลับมาอยู่บนม้านั่งที่แข็งกระด้างนี้ มันช่างน่ากลัวจริง ๆ ดังนั้น ผมจึงอยู่ต่อไปไม่ได้”

            เจ้าของโรงแรมฟังจบ หัวเราะด้วยเสียงอันดัง แล้วพูดว่า

            “ที่แท้ คนเรายามที่ไม่มีก็เป็นทุกข์ ยามที่มีแล้วก็เป็นทุกข์”

            เป็นจริงแท้ ทุกข์ของคน “มี” หรือ “ไม่มี” ไม่เกี่ยวข้องกัน แต่กับเป็นเรื่องการ “ยึดติด” ยามที่ไม่มี รู้สึกอิจฉา ยามที่มีแล้วก็วิตกกังวลกลัวจะสูญเสียไป จึงล้วนเป็นทุกข์

            หลายคนพะว้าพะวงว่าปีนี้เป็นปีชงหรือไม่ชง เลยงง ๆ กับชีวิต วิตกจริต วัน ๆ ไม่เป็นอันทำอะไร วิ่งวุ่นเที่ยวหาสถานที่ไปสะเดาะเคราะห์แก้ชง เห็นชงกันทุกปี ที่ร่ำรวยขึ้นน่าจะพวกหมอดูทั้งหลาย แต่ละคนก็ว่าปีนั้นชงปีนี้แย่ ไม่เห็นจะตรงกันสักคน ยิ่งเราหลงไปกับสิ่งเหล่านี้ เราก็จะลืมความสุขตรงหน้าเรา เราก็จะมัวแต่ปล่อยเวลาให้หมดไปกับความผิดหวังที่ไม่ได้ดังหวัง แต่ไม่เคยลงมือทำความดี เอาเข้าจริงชีวิตของแต่ละคนมีความสุขอยู่แล้ว มองมันให้เห็น หามันให้เจอ เผลอ ๆ มันอยู่แค่ปลายจมูกเรานั่นแหละ เลิกยึดติดความคิดค่านิยมตามกระแสคนอื่น มีที่ยืนเป็นของตัวเราเอง สุขกับสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราหามาได้ แล้วเมื่อถึงวันที่เราอาจจะประสบทุกข์ภัย เราก็จะพบกับความสุขและมีรอยยิ้มได้ สุขอยู่ที่ใจ ใครจะชง จะชัง ทำดีมีสุขนะครับ...