พี่น้อง
หนึ่งภารกิจของคำสัญญาที่ให้ไว้
แม้ขณะนั้นดูเหมือนจะเป็นการรับปากไปอย่างนั้น ๆ เพื่อให้พี่สาวผู้กำลังจะลาลับไปได้สบายใจขึ้น
แต่เมื่อถึงเวลาครบกำหนดร้อยวัน
ทางพี่น้องของพี่สาวคนเวียงจันทน์ได้บอกกล่าวว่าจะทำบุญ และอยากจะให้เราไปร่วมด้วย
ด้วยความเชื่อ พิธีกรรม วันเวลา ต่าง ๆ นานา ทำให้การเดินทางไปฝั่งลาวพบเจอกับอุปสรรคไม่ใช่น้อย
ค่อยแก้ไขกันไปทีละเรื่อง และแล้วเมื่อทุกอย่างถูกจัดสรรให้ลงตัว
แม้ว่าถึงที่สุดจะไม่ได้อยู่ร่วมในวันทำบุญใหญ่ (ต้องกลับก่อน
เพราะติดนัดหมายอีกนัดหนึ่ง) แต่เราก็ได้ไปหาคุณตาคุณยาย ครอบครัวของพี่สาวผู้จากไป
พร้อมด้วยการต้อนรับที่อบอุ่นอย่างนึกไม่ถึง ทำให้เข้าใจเลยว่า ทำไม??? พี่หน่อย
ถึงอยากให้เราไปพบเจอกับครอบครัวของพี่สาวคนนี้ที่ฝั่งลาว
ครอบครัวพี่หน่อยเป็นครอบครัวใหญ่มีพี่น้อง
6 คน จากนี้ก็เหลือกัน 5 คน สิ่งที่เราได้เห็นได้เรียนรู้ คือ ความรัก ความสามัคคีกันของพี่น้อง
การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ที่สำคัญการให้เวลาสำหรับพี่น้องสำหรับพ่อแม่นั้นถือว่าเป็นเรื่องสำคัญที่สุด
พี่หน่อยเป็นพี่สาวคนโตมาเสียชีวิตที่เมืองไทย ช่วงนั้นคุณพ่อพี่หน่อยก็ล้มป่วย คุณแม่ต้องดูแล
พี่หน่อยจึงไม่มีโอกาสพบหน้าพ่อกับแม่
จากที่พี่หน่อยเคยเล่าให้ฟังว่าทุกคนในครอบครัวต้องหมุนเวียนมากินข้าวที่บ้านคุณตาคุณยาย
และต้องอยู่พร้อมหน้ากันทุกคนอย่างน้อย 2 วันต่อสัปดาห์ มันจะเป็นไปได้อย่างไร
(ในใจเกิดคำถาม) ในเมื่อแต่ละคนก็แยกย้ายไปมีกิจการ
มีหน้าที่การงานรับผิดชอบและมีครอบครัวของตัวเองกันหมดแล้ว แต่....เมื่อเราไปอยู่ที่นั่น
3 วัน เราได้เห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นจริง ๆ แม้จะต้องรอให้ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาจนมืดค่ำสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
เรามักจะได้กินข้าวเย็นในบ้านหลังนี้ตอนเวลาประมาณ 3 ทุ่ม
ท่ามกลางการพูดคุยที่สนุกสนาน กระเซ้าเย้าแหย่กันตามประสาพี่น้อง กว่าจะเลิกราก็ประมาณเที่ยงคืน
แรกสุดเราคิดว่านี่คงเป็นการต้อนรับแขกอย่างพวกเราหรือเปล่า
จากคำบอกเล่าของทุกคนตรงกับสิ่งที่เราได้ยินจากปากพี่หน่อย
ความเป็นพี่น้องคือสายใยที่คล้องให้ครอบครัวนี้อบอุ่น โดยมีคุณตาคุณยาย
(พ่อและแม่) เป็นศูนย์กลาง หลาน ๆ ก็เล่นด้วยกันอย่างร่าเริง ไม่มีการทะเลาะกัน
สังคมของน้องลาวในเมืองหลวงยังคงเป็นสังคมที่ไม่เร่งรีบมากมายนัก
ยังคงถ้อยทีถ้อยอาศัย เป็นภาพสะท้อนถึงอดีตสังคมพี่ไทยได้เป็นอย่างดี สังคมปัจจุบัน
ที่ต่างคนต่างคิดว่าการแข่งขันคือการพัฒนา
สังคมที่เร่งรีบคือเมืองที่มุ่งสู่การพัฒนา โดยไม่สนใจความเป็นพี่เป็นน้อง ความมีน้ำใจบนท้องถนนเหือดหายไปหมดสิ้น
นิด ๆ หน่อย ๆ ให้ทางกันไม่ได้ ขอทางไม่ให้ทาง แต่ให้ท่าที่รุนแรง ขอที่เดินที่ยืนกลับให้ปืนผาหน้าไม้
ไม่มีพี่ไม่มีน้องเพราะเงินทองเท่านั้นคือสิ่งที่ต้องได้มา แม้ต้องเอาเปรียบก็ต้องทำ
เห็นแก่ตัวกลัวความจน ยกย่องคนมีดูแคลนคนดี เราจึงตกอยู่ในสังคมที่เหนื่อยหน่ายท่ามกลางตึกสูงเด่น
ผู้คนมีแต่ร่างกายเดินเต็มถนนหนทางแต่ไร้จิตใจ ไม่รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิตนี้คืออะไร
แล้วเราก็ภาคภูมิในความเจริญแบบนี้กันมาอย่างยาวนาน
คนชาวลาวหลายคนรักนับถือคนไทย
โดยเฉพาะสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯรัชกาลที่ ๙
มีเรื่องเล่าที่เพิ่งเคยได้ยินมาว่าครั้งหนึ่งพระองค์ท่านจะเสด็จเยี่ยมเมืองลาว
มีคนทำนายและทักท้วงไม่เห็นด้วยกลัวว่าจะนำเภทภัยมาสู่เมืองลาว
ด้วยความชิงชังในครั้งเก่าก่อน
และเชื่อกันว่าเจ้าเมืองทั้งสองนี้ไม่สามารถพบเจอกันได้
แต่เมื่อพระองค์ท่านได้ตั้งพระทัยแล้ว การณ์ครั้งนี้จึงสำเร็จและไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นอกจากความรักที่พระองค์ท่านนำไปสู่เมืองน้อง พระองค์ท่านยังนำโครงการต่าง ๆ
ไปช่วยเหลือประชาชนคนลาว จากวันนั้นถึงวันนี้คนฝังโน้นยังรักและนับถือพระองค์ท่านไม่แพ้คนไทย
และได้นำแนวทางดำเนินชีวิตแบบพอเพียงไปใช้อย่างมีประสิทธิภาพอย่างดียิ่ง
เรามีสิ่งดี
ๆ แต่เรามักจะมองข้าม ความมีน้ำใจของคนไทยในความเป็นพี่น้องวันนี้ถูกแทนที่ด้วยความเห็นแก่ตัวที่นับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย
ๆ ในวันที่มานั่งอยู่ริมฝั่งโขง มองข้ามมาเห็นฝั่งไทย
ในใจก็คิดว่าเพียงลำน้ำสายเดียวมาขีดกั้นความเป็นพี่น้อง มาแบ่งกั้นประเทศ พื้นที่ใครพื้นที่มัน
และสร้างกระแสเราดีเราเลิศเราเก่งกว่า ทั้ง ๆ ที่เราก็พี่น้องกันพูดคุยกันรู้เรื่อง
ในความเป็นจริงที่เห็นน้องลาวคือวิถีทางแห่งสันติสุข
ที่มีความสุขและมีความบริบูรณ์มากกว่าเราเสียอีก.
กลับจากเวียงจันทน์มุ่งสู่จันทบุรี
อีกหนึ่งนัดในความหมายเหมือนกัน คือ ความเป็นพี่เป็นน้องของกลุ่มเล็ก ๆ
กลุ่มหนึ่งในนามของลูกวัดเซนต์หลุยส์ รวมตัวกันไปพักผ่อนนอนเล่นริมธารน้ำใส
ในลำธารนั้นที่พวกเราได้ลงไปแช่ไปเล่นน้ำด้วยกัน มีแต่ความฉ่ำเย็น
ท่ามกลางเสียงหัวเราะ การพูดคุยที่สนุกสนาน นั่งมองลงไปในธารน้ำที่ไหลเชี่ยว
แต่กลับใสเย็นเห็นตัวปลา มือจับมือช่วยประคอง ช่วยฉุดดึง ภาพเช่นนี้มีมาให้เห็นไม่ง่ายนักในสังคมเมือง
ใช่หรือไม่
วัดเซนต์หลุยส์เปรียบดุจดังแม่ที่คอยหล่อหลอมความเป็นพี่น้องของเราให้คงอยู่
แล้วเราควรที่จะทำให้คงอยู่ต่อไปชั่วฟ้าดินสลาย เรามีสายใยในองค์พระผู้เป็นเจ้า
มีพี่ชายเดียวกัน มีแม่เดียวกัน นี่จึงเป็นสันติสุขเล็ก ๆ
ที่ก่อเกิดขึ้นในหัวใจของพวกเราในการพักผ่อนร่วมกัน
ในช่วงวันเวลาก่อนที่เราจะร่วมกันทำงานในวันฉลองวัด 60 ปี การกระทำเล็ก ๆ
แต่ทำให้หัวใจเราพองโต นี่แหละ “พี่น้อง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น