ด้วยความเคารพ

ด้วยความเคารพ

ภาพเด็ก ๆ น่ารัก ๆ ที่โปรยดอกไม้ รำอวยพรศีลในทุก ๆ ปี สร้างความสุขอิ่มเอมให้กับเราที่มาร่วมพิธีแห่ศีลมหาสนิท การรำการโปรยดอกไม้ เป็นการเคารพยกย่องให้เกียรติอย่างสูงส่ง การแห่แหนก็เช่นกัน การแสดงความเคารพต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ของแต่ละคนแต่ละชาตินั้น มีความแตกต่างกัน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เรามักจะทำเหมือน ๆ กันนั่นคือการก้มหัวลง เป็นกริยาที่มักพบเห็นในทุกเชื้อชาติ หรือแม้แต่บรรดาสัตว์ ต้นไม้ ใบหญ้า ล้วนใช้ท่าทางลักษณะนี้ ที่แสดงความเคารพ ยิ่งเห็นภาพเด็กเล็ก ๆ ที่เพิ่งเข้าโรงเรียน และได้รับการฝึกหัดให้ไหว้ ให้ย่อตัว  ให้ก้มหัว บางคนก็ยังทำไม่ค่อยเป็นกระโดกกระเดก เด็กทำด้วยความซื่อใสแม้ไม่สวยแต่ก็น่ารัก เป็นธรรมชาติ ทำให้รู้สึกว่าโลกนี้ช่างงดงาม นี่เป็นการฝึกเพื่อให้ลูกหลานได้เห็นถึงความสำคัญของการเคารพต่อสิ่งต่าง ๆ  การเคารพทุกผู้คน คือกริยาอย่างหนึ่ง

ในสังคมที่ทุกผู้คนเรียกร้องให้คนอื่นเคารพในสิทธิ์ของตัวเอง โดยมิได้ตระหนักว่าสิ่งที่ทำนั้นบ่อยครั้งก็ขาดการเคารพต่อผู้อื่นอยู่เหมือนกัน เราต่างคนต่างขาดความเคารพซึ่งกันและกัน จึงเกิดความขัดแย้งไม่มีที่สิ้นสุด ความเคารพคือ คุณธรรมอย่างหนึ่ง เราเคารพผู้อื่นก่อน ผู้อื่นก็ย่อมเคารพเรา นี่จะเป็นการสะท้อนความอ่อนน้อมที่เรามีต่อโลก ที่เรามีต่อสิ่งสร้างและพระผู้สร้างสรรพสิ่ง หากเราสำนึกว่าทุกสิ่งสร้างคือสิ่งที่ดี และมาจากพระเจ้าผู้ที่เราเคารพนับถืออย่างสูงสุด จะมีเหตุผลใดเล่าที่เราจะไม่เคารพต่อผู้อื่นหรือสรรพสิ่งอื่นใดได้เล่า? ไม่มีเหตุผลใดที่เราจะต้องมองข้ามความสำคัญของคนอื่นและไม่มีคุณสมบัติใดที่เราต้องทำลายศักดิ์ศรีของคนอื่น

การเคารพต่อผู้ใกล้ชิดคือหน้าที่อย่างหนึ่ง พ่อแม่เคารพซึ่งกันและกัน รู้จักหน้าที่แบ่งเบา ดูแลกัน โดยไม่ก้าวก่ายไปเสียทุกเรื่อง ให้แต่ละคนมีพื้นที่ มีเว้นวรรคต่อกันในบางเวลา ไม่เอาความรักที่แฝงไปด้วยความเห็นแก่ตัวเข้าไปผูกขาด มีแต่คอยเป็นแรงสนับสนุนและให้คำแนะนำซึ่งกันและกัน ในฐานะพ่อแม่กับลูกหลานก็เช่นกัน เดินเคียงคู่และรู้ที่จะเดินคอยระวังหลังบ้าง รับฟังในทางเลือกของลูก ๆ เมื่อเราเคารพการตัดสินใจของลูก เราจะยิ่งได้รับการเคารพรักอย่างสูงสุด

มีเพียงฝึกเคารพในผู้อื่น จึงได้รับการเคารพตอบจากผู้อื่น ที่จริงแล้ว เคารพผู้อื่นก็คือเคารพในตัวเอง การไม่ดูถูกดูแคลนคนอื่น การไม่เอารัดเอาเปรียบผู้คน คือสิ่งที่สังคมขาดหายไป มีแต่การปลูกฝังให้ยกย่อง เคารพคนที่มี  ไม่ใช่คนที่ดี บทสรุปของการเคารพผู้อื่นนี้มีอยู่ในเรื่องเล่าเรื่องนี้

ขอทานผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าเหม็นสาบคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านขายเค้กชื่อดัง ลูกค้าคนอื่นต่างพากันเบือนหน้าหนี บ้างก็เอามือปิดจมูก บ้างก็แสดงออกถึงความรังเกียจอย่างเปิดเผย ขอทานยื่นเงินให้เถ้าแก่พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอันเบาว่า

“ผมขอซื้อเค้กชิ้นเล็กที่สุดชิ้นนั้นครับ”

เถ้าแก่เปิดตู้แล้วก็หยิบเค้กก้อนนั้นใส่ลงไปในกล่อง จากนั้นก็ใส่ถุงแล้วยื่นให้ด้วยท่าทางอ่อนน้อม

“ขอบคุณที่ใช้บริการครับ วันหลังเชิญใหม่นะครับ”

ลูกค้าและหลานชายของเถ้าแก่ต่างพากันประหลาดใจ รวมถึงชายผู้เป็นขอทานที่รู้สึกประหลาดใจในสิ่งที่เถ้าแก่ร้านนี้ปฏิบัติต่อเขา ขอทานรับถุงเค้กมาพร้อมเงินทอน แล้วก็เดินออกจากร้านไปด้วยจิตใจที่อิ่มเอิบ เพราะเขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จากใครมาก่อน

“ปู่ครับ ทำไมปู่ต้องทำตัวนอบน้อมกับขอทานอย่างนั้นล่ะครับ?”หลานชายเอ่ยขึ้น

“แม้เขาจะเป็นขอทาน แต่เขาก็คือลูกค้าของเราคนหนึ่ง ปู่เชื่อว่าเขาต้องออมเงินมาหลายวันเพื่อที่จะซื้อเค้กราคาแพงของร้านเรา หากปู่ไม่บริการเขาเยี่ยงปฏิบัติต่อลูกค้าท่านอื่น ก็เท่ากับเหยียบย่ำในน้ำใจทั้ง ๆ ที่เขาก็เป็นหนึ่งในผู้มีอุปการะคุณของร้านเรานะสิ”

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมปู่ไม่ให้เค้กเขาไปฟรี ๆ ปู่จะเก็บเงินเขาทำไมล่ะ?” หลานชายอดสงสัยไม่ได้

“ก็เพราะวันนี้เขามาในฐานะลูกค้า เขาไม่ได้มาขอทานนะสิ! หากวันนี้ปู่ไม่รับเงินจากเขา ก็เท่ากับดูถูกเขา ก็เท่ากับทำลายศักดิ์ศรีของเขา เขาจะถือเค้กออกจากร้านไปด้วยความอาย จงจำไว้นะ ต่อให้ลูกค้าของเราจะเป็นขอทาน เราก็ต้องเคารพเขา เพราะที่เรามีกินมีอยู่ในทุกวันนี้ ล้วนได้มาจากลูกค้าทุกคน”

หลานชายพยักหน้าอย่างเข้าใจ รวมทั้งลูกค้าคนอื่นที่ยืนฟังด้วยความซึ้งใจ. (ตอนหนึ่งจากหนังสือ ณ สติปัญญา)

ความเคารพ ไม่ได้เป็นเพียงมารยาทในสังคม แต่เป็นทั้งการดูแลและความเอาใส่ใจต่อผู้อื่นวันนี้ เรามาแสดงความเคารพศีลมหาสนิท ก็อย่าลืมว่าเรากำลังเคารพต่อความรักที่ยิ่งใหญ่ของพระเยซูผู้สละเลือดเนื้อเพื่อเรา แล้วเราจะไม่แสดงความเคารพต่อพระองค์ด้วยการกระทำบ้างหรือ ใช่หรือไม่ เมื่อเราใจกว้างหนึ่งศอก ทางเดินย่อมกว้างขึ้นอีกหนึ่งวา ด้วยความเคารพอย่างสูง