เวลาในกล่องของขวัญ
การเดินทางยังมีที่สิ้นสุด จุดสุดท้าย คือ ปลายทาง วันเวลาเดินทางอย่างสัตย์ซื่อ มีแต่คนเราที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อวันเวลา จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี มีสิ่งดีๆงดงามเกิดขึ้นมากมายบนโลกเล็กๆใบนี้ เราก็ควรจะมีสิ่งดีๆกระทำฝากไว้เป็นร่องรอยบ้างในย่างก้าวของชีวิตบนโลกนี้เช่นกัน ใช่หรือไม่ ตลอดวันเดือนปี เรามักมีสิ่งที่คิดจะทำ สิ่งที่ปรารถนาจะกระทำ เพื่อมุ่งสู่ความดีมากมาย แต่เอาเข้าจริงเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างมาบดบัง ซ่อนเร้นไม่ให้ทำได้สำเร็จ มีปัจจัยมากมายที่เป็นอุปสรรคขว้างกั้น จนถึงที่สุดก็หลุดจากสิ่งดีงามเหล่านั้นไปอย่างน่าเสียดาย
พอถึงเวลา มีเวลาได้นั่งลงตรวจสอบทบทวน แหม...มันเสียดายที่ไม่ได้ทำสิ่งนั้นไม่ได้ทำสิ่งนี้ มานั่งเสียดายเวลา เสียดายลมหายใจเข้าออก หลายเรื่องหลายความตั้งใจเราหลงลืมมันไปเสียสนิท คิดออกอีกที ก็ไม่สามารถย้อนวันเวลากลับมาได้เสียแล้ว ใกล้สิ้นปีอย่างนี้ ลองสำรวจตรวจดูว่าสิ่งที่เคยตั้งใจไว้เมื่อต้นปี เราได้ทำไปได้มากน้อยแค่ไหน และสิ่งที่ง่ายๆอยู่ใกล้ตัวเราล่ะ เราได้มีความสุขและมอบความสุขนั้นให้ใครบ้าง คนรอบข้างได้เคยเห็นรอยยิ้ม เห็นใบหน้าที่เปี่ยมและเต็มไปด้วยความอภิรมย์จากเรามากน้อยแค่ไหน หรือวันๆได้แต่หอบหน้าที่บึ้งตึง หน้าที่เคร่งเครียด สวมหน้ายักษ์หน้ามารเข้ามาในบ้าน มาโถมใส่ลูกหลาน ใส่สามีภรรยา ใช่หรือไม่ บ้านของเรา ครอบครัวของเรา ควรจะเป็นแหล่งพักพิง แหล่งผลิตรอยรักและรอยยิ้ม ควรเป็นบ้านที่แสนสุข
บ้านไหนที่มีเด็กๆบ้านนั้นควรเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เต็มไปด้วยแสงแห่งความหวัง เพราะความน่ารักและความไร้เดียงสาของเด็ก คือ ยาชุบชูให้ชีวิตยืนยาวแก่ผู้ผ่านวานวันมาอย่างโชกโชน แต่บ้านบางหลังกลับหาเป็นเช่นนั้นไม่ ลูกๆ ภรรยา สามี กลายเป็นเครื่องรองรับอารมณ์อันขุ่นมัวที่สะสมมาจากข้างนอก ตะคอกใส่กันเมื่อมาถึงบ้าน ก็รู้ว่าเหนื่อย ก็รู้ว่าหนัก วางไว้ก่อนเข้าบ้านได้ป่ะ มันยุติธรรมแล้วหรือที่คนในบ้านจะเป็นถังรองรับอารมณ์ของเรา ใช่หรือไม่ ตราบใดที่เราหลงลืมความรักในครอบครัว สังคมโดยรวมก็สะดุด หยุดลงตรงความขัดแย้ง หรือเราต้องรอให้ถึงวันที่เห็นสิ่งที่มีคุณค่าสูญสลายไปจากชีวิต...
ครั้งหนึ่งในคืนก่อนวันปีใหม่ คุณพ่อคนหนึ่งทำโทษลูกสาวด้วยความอารมณ์เสียหงุดหงิดมาจากที่ทำงาน เขาโกรธที่ลูกสาวตัวน้อยเอากระดาษห่อของขวัญสีทองซึ่งมีราคาแพงมาก มาใช้ห่อของขวัญเล่นอย่างสิ้นเปลือง เขาเข้าใจเอาเองว่าลูกสาวซุกซนและพยายามจะตกแต่งบ้านสำหรับวันปีใหม่เท่านั้น ในช่วงสภาพเศรษฐกิจไม่ค่อยดีนัก ใครๆก็มักจะอารมณ์เสียกับเรื่องเล็ก ๆน้อยๆแบบนี้ได้เสมอ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นลูกสาวตัวน้อยก็ยังถือกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองมาให้คุณพ่อ “กล่องนี้ของพ่อนะคะ” ลูกสาวตัวน้อยเอ่ยกับพ่ออย่างร่าเริง ทำให้คุณพ่อรู้สึกละอายกับการกระทำของตนเองเมื่อคืนนี้ ที่ออกจะรุนแรงเกินไปสักหน่อย เขากล่าวขอบคุณลูกสาวเบาๆพร้อมกับค่อยๆแกะกล่องของขวัญอย่างระมัดระวัง แต่...ปรากฏว่าเป็นกล่องไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย คุณพ่อของเด็กน้อยจึงรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เขาตะโกนถามลูกสาวว่า “นี่ลูกไม่เคยรู้เหรอว่า เวลาจะให้กล่องของขวัญกับใครมันควรจะมีอะไรอยู่ในนั้นบ้างน่ะ” ลูกสาวตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองคุณพ่ออย่างช้าๆ เธอสะอึกสะอื้นตอบคุณพ่อของเธอว่า “แต่เมื่อคืนหนู....หนูใส่ของขวัญไว้ให้คุณพ่อแล้วนะคะ หนูหอมแก้มคุณพ่อใส่ไว้จนเต็มกล่องเลย”
คุณพ่อรู้สึกตื้นตันขึ้นมาทันทีเขายกตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้มไว้แนบอกแล้วขอร้องให้ลูกสาวตัวน้อยให้อภัยที่เขาอารมณ์เสียไปบ้าง แต่ที่น่าเศร้าก็ คือ หลังจากนั้นไม่นานลูกสาวตัวน้อยก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ต่อมาอีกหลายปียังมีคนเห็นว่าคุณพ่อคนนี้ยังเก็บกล่องของขวัญสีทองนั้นไว้ที่หัวเตียงอยู่เสมอ เมื่อใดที่เขารู้สึกท้อแท้หรือเศร้าใจเขาจะหยิบกล่องสีทองขึ้นมาเปิด แล้วก็จินตนาการว่าลูกสาวตัวน้อยได้กลับมาหอมแก้มเขาอีกครั้ง อาจเป็นเพราะเหตุนี้ คุณพ่อจึงยังคงจดจำความรักของลูกสาวที่มีให้เขาอย่างมากมายอยู่เสมอมาเหมือนกับว่า สิ่งที่มีค่าที่สุดของลูกสาวที่เขาสามารถยึดถือเอาไว้ได้ไม่ใช่กล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองหรือกล่องที่ทำจากทองคำแท้ใดๆทั้งนั้น แต่เป็นความรักอันแสนจริงใจที่ลูกสาวของเขาได้ฝากเอาไว้จนเต็มกล่องนั่นต่างหาก
แล้วกล่องของขวัญของเราที่มีเวลาอยู่ในนั้น เคยมอบให้กับใครมาบ้าง ได้ใช้มันอย่างคุ้มค่าหรือยัง ด้วยการให้เวลากับคนรอบข้าง ให้เวลากับครอบครัว เพื่อทำความเข้าใจในผู้อื่นและเอาใจใส่ต่อกันและกัน ที่สุดอย่าเพียงแต่เก็บเวลาอยู่แต่ในกล่องของขวัญให้นอนนิ่งๆอยู่เลย เริ่มแกะมันออกมา แกะด้วยความรักและหัวใจอันงดงาม มอบให้แก่กันและกัน เป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่ไม่เหมือนใครและไม่ใคร่จะมีใครคิดทำกัน นี่อาจจะเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่หลายคนปรารถนาที่จะได้รับ .....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น