ใช้เวลาจนเหนื่อย

 

ใช้เวลาจนเหนื่อย

>>> ใช้เวลาหมดไปกับมือถือ แต่ไม่มีเวลาที่จะอยู่กับพระเจ้าในตัวเรา <<<

เราหลายคนเคยพูดเคยเจอกับคำว่า “ไม่มีเวลา” บางครั้งเราก็รู้สึกว่าคำ ๆ นี้มันเป็นเพียงข้ออ้าง เพื่อไม่อยากทำ หรือเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง อีกอย่างหนึ่งก็คือ การไม่รู้จักการจัดการบริหารเวลาของตนเอง ปล่อยไหลไปเรื่อย ๆ พอเวลาต้องทำแบบเป็นการเป็นงานก็บอกว่าไม่เวลาที่จะทำงานนี้เลย ใช่หรือไม่ เวลาเป็นทรัพยากรที่ได้มาฟรี ๆ แต่ก็มีอยู่อย่างจำกัดด้วยเช่นกัน ใช้แล้วหมดไป ไม่สามารถเก็บสะสมได้ ไม่สามารถซื้อหา ให้ยืมกันได้ เวลาก็มักจะยุติธรรมกับทุกคนเสมอ ทุกคนมีเวลาเท่ากันวันละ 24 ชั่วโมง แต่บางคนก็มักจะบ่นว่า “ไม่มีเวลา”

       ในแต่ละวันหากลองนั่งไตร่ตรองพิจารณาดูจริง ๆ จัง ๆ  หลายอย่างทำไปเพื่อ “ฆ่าเวลา” หรือ ไม่หลายสิ่งทำไปอย่างงั้น ๆ เพราะ “ไม่มีเวลา” สิ่งเหล่านี้ล้วนบ่งบอกถึงการใช้เวลาอย่างไม่ถูกต้อง เกิดผลเสียตามมา บ่อยครั้งกว่าจะรู้ก็สายเกินไป เอาเรื่องง่าย ๆ เลย เช่น กว่าจะเห็นความสำคัญของการออกกำลังกาย ก็ตอนที่เรานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เพราะฉะนั้น เราต้องกระตือรือร้นรักษาเวลา และบริหารจัดการเวลาในฐานะเป็นทรัพยากรที่สำคัญ

เราจะรู้สึกว่า มีเวลาหรือไม่มีเวลานั้น  ขึ้นอยู่กับว่า เราให้ความสำคัญกับชีวิตนี้อย่างไร ต้องเรียนรู้ที่จะแบ่งเวลาและเตรียมตัวให้พร้อมอย่างไร จัดสรรการพักผ่อน ให้เวลาอยู่กับตนเองมากน้อยเพียงใด บางครั้งทำงานเหนื่อย แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าเหนื่อยไปเพื่ออะไรกันแน่??? เหนื่อยเพื่อ...ให้ได้เงินเยอะ มีรายได้มาก ๆ เหนื่อยเพื่อ...จะได้เป็นที่รัก เพื่อ...จะได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง บางครั้งเหนื่อยสายตัวแทบขาด ทำงานไม่รู้จักเวลา ผลลัพธ์คือ ร่างกายเจ็บ จิตใจป่วย เพราะไม่ได้ดังหวังกับสิ่งที่ยอมเหนื่อย ที่สุดวันที่เหนื่อยล้าหมดเรี่ยวแรง มานั่งนิ่ง ๆ ปล่อยเวลาผ่านไปตามสายลม พอผิดหวังแรง ๆ เราก็คิดถึงใครไม่ออก ก็คิดถึงพระในวันแบบนี้นี่แหละ จึงพบว่าแท้จริงแล้ว พระเจ้าอยู่กับเราเสมอ แม้แต่วันที่แสนเหนื่อยล้าที่ไม่มีใครเห็น... การได้พักบ้างทำให้เราได้พบเจอในหลายสิ่งหลายอย่าง

แต่อีกนั่นแหละ พักแบบมีคุณค่ากับการพักอย่างไร้ค่าก็ต่างกัน บางทีเราหาเวลาพักเพื่อเสริมสร้างภูมิจิต ชาร์จใจให้มีพลังในวันเวลา การพักอย่างไร้ค่าเอาแต่นอนถู ๆ ไถ ๆ มือถือ หรือเอาแต่เที่ยวสนุกสนานทำลายร่างกายไปวัน ๆ และมาพร่ำบ่นว่าเหนื่อย เราก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีพัฒนาการด้านจิตวิญญาณ ทำให้ชีวิตไร้เป้าหมาย และมักเรียกร้องให้คนอื่นมาเห็นใจ พักแล้วพักอีกก็ไม่เพียงพอ แบบนี้พักพิงในพระเจ้ายังไม่เป็น เป็นการพักเพื่อตัวเองมากกว่า เราพักเพื่อไตร่ตรองเป้าหมายว่า เราเกิดมาเพื่อทำความดี ถากถางหนทางไปสู่สวรรค์ หาเวลาทบทวนเป้าหมายของเราทุกวัน เราจะใช้เวลาอย่างมีประโยชน์และประสบความสำเร็จ

การพักผ่อนในพระเจ้าหาใช่การมาที่วัด การสวดภาวนาเพียงอย่างเดียว การได้พักผ่อนกับธรรมชาติ นั่นก็คือการได้อยู่พระเจ้าเช่นกัน การพักผ่อนกับเพื่อนพี่น้องก็เป็นการพักผ่อนกับพระเจ้า เพราะพระเจ้าสถิตกับทุกคนอยู่แล้ว ชีวิตมีเวลาทำงานก็ทำงานอย่างเต็มความสามารถ ใช้พระพรอย่างเต็มที่ และรู้จักหาเวลาพัก และพักผ่อนอย่างมีคุณค่า เพื่อเพิ่มพลัง เวลามีใช้ฟรี แต่ก็มีวันหมดและหมดลงเมื่อไรก็ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าเสียด้วย ใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ อย่าได้ปล่อยทิ้งปล่อยขว้างแล้วมาบอกว่า “เหนื่อยกับการขว้างทิ้งวันเวลานั้น” เพราะนั่นไม่ใช่ภาระที่เราแบก แต่เราเป็นภาระให้คนรอบข้างแบกต่างหาก ….