รักษาไว้เถิด

 

รักษาไว้เถิด

>>> หากไม่อาจเป็นดินสอ เพื่อเขียนความสุขของใครอื่น

ก็จงพยายามเป็นยางลบ เพื่อลบรอยทุกข์โศกของพวกเขา <<<

            ช่วงเดือนเมษายนที่ผ่านมา เราทุกคนล้วนผ่านไฟนรกมาได้ด้วยกันทั้งนั้น บางคนบอกว่า “ถ้าผ่านความร้อนเดือนนี้ไปได้ นรกก็ไม่น่ากลัวแล้ว...” นี่แหละความน่ารักของคนไทย ไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะแบบใดมักจะสร้างอารมณ์ขันกันได้เสมอ ปีนี้ร้อนขนาดนี้ แล้วปีหน้าจะร้อนขึ้นอีกขนาดไหน ยิ่งทียิ่งร้อนมากขึ้นทุก ๆ ปี แต่เราก็ต้องช่วยกันรักษาโลกนี้ให้ได้ เป็นความหวังของเราทุกคนที่จะช่วยกันลดโลกร้อน ด้วยการลดความโลภ ลดความอยาก ลดการสะสมสิ่งไม่ดี...

ใช่หรือไม่ เมื่อสะสมวันเวลามีเพิ่มมากขึ้น ก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างค้างคาในใจ บางเรื่องจากที่หนักหนาสาหัสกลายเป็นเรื่องราวเล่าขานถึงขั้นขบขันก็มี บางอย่างสะสมมามากเริ่มออกฤทธิ์ออกเดช ไขมันเอย น้ำตาลเอย บริโภคมามากก็สะสมกลายเป็นพิษร้ายทำลายร่างกาย จากที่เคยไปมาหาสู่มิตรวันนี้ต้องไปมาหาหมอเป็นประจำ เริ่มอายุมากขึ้นต้องควบคุมนั่นนี่มากขึ้น จะปล่อยปะละเลย เคยชินกับการกินอยู่แบบเดิมก็คงจะลำบากในอีกไม่กี่เพลาข้างหน้า จากเคยใช้ชีวิตที่เข้มข้น ก็ต้องค่อย ๆ เจือจางลงบ้าง ไม่ต่างอะไรกับการนั่งรินดื่มชาจากเข้มสู่จาง ทำให้จิตใจมีความนิ่งมากขึ้น

สายตาเริ่มฝ่าฟาง เริ่มผิดเพี้ยน มองชัดบ้างไม่ชัดบ้าง ระยะห่างใกล้มักเห็นไม่ชัด ระยะไกล กลับมองเห็น บางครั้งคนที่อยู่ข้างกายกลับไม่รู้สึกไม่เหมือนวันวานที่หวานอยู่ ไม่ชวนมอง ไม่สนใจจะพูดคุยกัน อยู่ด้วยกันอย่างเปลี่ยวเหงาอ้างว้าง เริ่มที่จะใฝ่หามิตรภาพออนไลน์ที่ไกลเกินจะรู้จัก ดูน่าค้นหาน่าตื่นเต้น สร้างความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ในอากาศ เป็นความหวังที่หวังไม่ได้ เราต้องหันกลับมาสร้างความหวังและรักษาความหวังที่งดงามดีกว่าสร้างความหวังจอมปลอม

พระสันตะปาปาตรัสว่า ความหวังไม่ใช่สิ่งที่เกิดจากเรา แต่เป็นของขวัญที่มาจากพระเจ้า ความหวังเป็นคุณธรรมของผู้ที่มีจิตใจอ่อนเยาว์ แต่ความอ่อนเยาว์นี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ แม้แต่ผู้สูงอายุก็สามารถมีความหวังและมองโลกในแง่ดีได้ หากพวกเขายังคงมุ่งมั่นและมองไปข้างหน้าเสมอ พระองค์ทรงยกตัวอย่าง ท่านซีเมโอนและอันนา ผู้สูงอายุที่ยิ่งใหญ่ในพระวรสาร ที่รอคอยพระเมสซิยาห์ด้วยความหวังมาตลอดชีวิต และในที่สุดก็ได้พบกับพระกุมารเยซูในวิหาร ทำให้ช่วงบั้นปลายชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยพระพร (ขอบคุณ เพจ : Pope Report)

โลกใหม่โลกเก่า คนรุ่นใหม่คนรุ่นเราต่างก็มีความหวังในวัยวานของตัวเอง เราควรจะอยู่ด้วยกันอย่างฉันมิตรชิดใกล้ มีปู่ย่าตายายเมื่อวันวานจึงมีเราในวันนี้ และอีกไม่นานเราก็จะกลายเป็นวันวานของคนรุ่นต่อมา เราต่างก็มีวันเวลาของตัวเองเหมือนกัน ต่างกันแค่จะใช้มันเช่นไรบ้าง? บางทีบางคนมีชีวิตดั่งขึ้นสวรรค์ตั้งแต่โลกนี้ บางคนทนทรมานปานดังตกนรก ก็ขึ้นอยู่ที่จะเลือกทาง เลือกเดินอย่างไร? ความดี ความงาม ความหวัง มีมากมายตามทาง เลือกรักษามันไว้เถิด อย่าให้อคติต้องมาบดบัง มาเผาผลาญให้มลายหายไป เพื่อเราจะได้มีชีวิตนี้เหมือนอยู่ในสรวงสวรรค์ มาสร้างครอบครัวให้เป็นสวรรค์กันดีกว่า ....