โรคสอนเรา

 

โรคสอนเรา

>>> ตื่นเช้าขึ้นมาต้องสำรวจว่าเจ็บคอหรือป่าว มีไข้หรือไม่ จิตตกกลัวว่าจะติดเชื่อโควิด -19 สายพันธุ์เดลต้า หรือพันธุ์อื่น ๆ กลัว กังวล ชีวิตวัน ๆ เฝ้าแต่ระวัง ทำความสะอาดร่างกาย

อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เรารักตัวเองมากขึ้น ห่วงใยคนข้างกายมากขึ้น<<<

       

            ตัวเลขยอดผู้ติดเชื้อเพิ่มขึ้นหลักหมื่น สู่หมื่นกว่า ทำให้เราจิตตกไปตาม ๆ กัน ใช่ว่าจะเกิดขึ้นแต่ในประเทศไทยเราเพียงเท่านั้น หันไปมองรอบข้างแต่ละประเทศก็จมปลักอยู่กับการต่อสู้กับโควิด จนไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว ปิดบ้านปิดเมือง ระดมสรรพกำลัง ช่วยเหลือกันและกัน เวลานี้ใครจะด่าใครจะบ่นช่าง!!! มีอย่างเดียวต้องตั้งรับให้มั่นคง โดยเฉพาะตัวเราเองต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรงเอาไว้ เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลังค่อยว่ากัน อย่ามัวแต่ตะโกนกล่าวกันไปมา เพราะเราย่อมรู้ว่า วันนี้โรคนี้กำลังสอนมนุษย์ สอนให้รักตัวเองให้เป็นก่อน แล้วจะรักผู้อื่นได้ สอนให้รู้ว่าระบบ ระเบียบที่คิดค้นตั้งกันขึ้นมา บางทีก็เป็นตัวฉุดรั้งการแก้ปัญหา สอนให้เราต้องไม่ประมาทและรอบคอบ ที่สุด…สอนให้เราทำตามคำสั่งสอนของบรรดาศาสดา ผู้ตรัสรู้ ผู้เผยแพร่ธรรม เมื่อหลายพันปีมาแล้ว เพราะนั่นคือ ธรรมะที่แท้จริง ไม่อิงความโอ้อวดใด ๆ

            ขณะนั่งเขียนบทความท่ามกลางวิกฤตโรคร้ายนี้ บางทีบางครั้งก็เขียนอะไรแทบไม่ได้ คิดไม่ออก จึงขอนำบทความเตือนใจบทนี้ มาให้อ่านเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจเราในห้วงยามนี้

รองเท้าเด็กน้อยถูกคลื่นทะเลซัดหายไป..เด็กน้อยเขียนที่ริมหาดว่า.. “ทะเลคือขโมย”

อีกชายฝั่งของทะเล ชาวประมงหาปลาได้เป็นจำนวนมาก..ชาวประมงเขียนที่หาดทรายว่า...  “ทะเลคือผู้ให้”

ชายหนุ่มคนหนึ่งจมทะเลตาย..แม่ของเขาเขียนที่ชายหาดว่า.. “ทะเลคือฆาตกร”

ชายชราเดินหลังค่อม ก้มหน้าเดินถือไม้เท้า พบไข่มุกอันล้ำค่า จึงเขียนว่า.. “ทะเลคือผู้เมตตา”

ทันใดนั้น  “คลื่น” ได้ซัดยังชายฝั่งและลบการเขียนทั้งหมด ! พร้อมกล่าวขึ้นเบาๆ ว่า.. 

“อย่าไปสนใจคำตัดสินของผู้อื่น หากเจ้าคิดจะเป็นทะเล”

อย่าไปวิตกกับสิ่งที่ผ่านมา ความพ่ายแพ้ หรือความผิดหวัง ความสุข หรือความทุกข์  เพราะหากชีวิตมนุษย์จะเรียบง่าย คงไม่เริ่มต้นด้วยการร้องไห้เมื่อแรกเกิด คนเรา “เกิดมา”  พร้อมกับเสียงร้องไห้ของตัวเอง แต่ “ตายไป” พร้อมกับเสียงร้องไห้ของผู้อื่น ช่วงเวลาระหว่างนั้น เรียกว่า “ชีวิตคน”

 

แมวชอบกินปลา แต่แมวลงน้ำไม่ได้ ปลาชอบกินไส้เดือน แต่ขึ้นฝั่งมากินไส้เดือนไม่ได้  ชีวิตคนเรา  “ มีได้ – มีเสีย” มีทั้ง “ได้เลือก” และต้อง “ล้มเลิก”

ในชีวิตคนเราไม่มีทางที่ทุกอย่างจะเป็นไปดั่งใจนึกได้หมด จงอย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับใคร เพราะมันไม่คุ้ม จงอย่าจริงจังกับตัวเองเกินไป เพราะจะทำร้ายตัวเอง จงอย่าไปจมอยู่แต่อดีตเพราะมันไม่ได้อะไรขึ้นมา..จงอย่าจริงจังกับปัจจุบันมากไป เพราะชีวิตยังคงต้องเดินต่อไป..ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นของๆ เรา นอกจากสุขภาพกายที่แข็งแรง (อันมาจากสุขภาพใจที่เข้มแข็ง เปี่ยมกำลังใจ)

อย่าได้อวดเรื่องเงินเรื่องทอง ตายไปก็กลายเป็นเพียงเศษกระดาษ อย่าได้อวดเรื่องหน้าที่การงาน ลาออกไปแล้วจะมีคนมาแทนที่คุณและอาจทำได้ดีกว่าคุณ อย่าอวดเรื่องบ้านเรื่องรถ ตายไปแล้วก็เป็นของทายาท..คุณหมดเวลาใช้ คุณอวดเรื่อง “สุขภาพแข็งแรง” จะดีกว่า  คนอื่นตายไปแล้วคุณยังนอนเล่นริมทะเล  นั่งจิบชามองดูลูกหลาน..อย่างมีความสุขและเข้าใจในชีวิต...(Issariya Sukkeepun : ผู้เขียน)

โรคกำลังสอนโลก โรคกำลังสอนเรา โลกและเราจะไปรอดหรือไม่? อยู่ที่เราต้องรักตัวเองให้เป็น รักชีวิตอันศักดิ์สิทธิ์นี้ เห็นคุณค่าของลมหายใจ แล้วเราจึงจะมีวันที่หายใจร่วมกันได้อีกครั้ง