ซ้ำ ๆ ซ้ำเติม

ซ้ำ ๆ ซ้ำเติม

>>> เรื่องราว ข้อมูล ที่ถูกสร้างขึ้นแล้วปล่อยออกมาตามหน้าสื่อใหม่ มักจะวนไปเวียนมา

ตามสื่อต่าง ๆ หลายครั้งหลายคน หลงกล ตกหลุมพลางเชื่อสิ่งนั้นแบบหมดหัวใจ >>>

 

ดูเหมือนว่าเรากำลังถูกไล่ล่าโดยเจ้าไวรัสร้าย โควิด-19 เพราะมันสามารถกลายพันธุ์ เปลี่ยนเชื้อเข้าถึงมนุษย์ได้อย่างรวดเร็ว การพัฒนาวัคซีนตามไม่ทัน แต่สิ่งที่น่ากลัวพอ ๆ กัน คือ การแพร่เชื้อข่าว และการด้อยค่าต่อกันและกัน เพียงเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อให้สิ่งที่เราเห็นต่าง คนที่ไม่ชอบ ดูด้อยค่าลง และสิ่งที่ทำง่ายที่สุด คือ การพูดให้คนทั่วไปเชื่อ การจะทำให้เชื่อ นั่นคือ การพูดซ้ำ ๆ เพิ่มเชื้อลงไปเรื่อย ๆ เพราะในสังคมที่ใช้ทุนนำหน้าคุณธรรมมักสั่งสอนปลุกฝังกันมา และเรียกสิ่งนี้ว่า หลักการการตลดบ้าง หลักการโฆษณาบ้าง …

“หลักการพื้นฐานที่จะทำให้ลูกค้าจำได้หรือเกิดความสนใจในเรื่องใดเรื่องหนึ่งคือ “การพูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ หลายรอบ” อันนี้ก็คล้าย ๆ กับหลักการตลาดพื้นฐานบางข้อที่ต้องการโฆษณาให้ลูกค้าเห็นบ่อย ๆ เพื่อสุดท้ายเค้าจะจำได้และเกิดการตัดสินใจซื้อ”

กลวิธีนี้ถูกนำมาใช้มากขึ้น ยิ่งในวันที่เรามีการสื่อสารที่คล่องขึ้น เร็วขึ้น จึงถูกนำมาเป็นเครื่องมือเพื่อบั่นทอนกัน ถูกนำมาใช้สร้างเรื่อง สร้างภาพ เพียงเพื่อให้ตัวเองดูดี โดยไม่ได้เห็นความดีส่วนร่วม เรียกร้อง ฟ้องโลก ความเป็นเพื่อนพี่น้องหายไป ใกล้กันการซ้ำเติมกัน ไกลกันก็ด้อยค่ากันผ่านสื่ออากาศ แล้วเราจะมีจิตสำนึกที่ดีงามได้เยี่ยงไร??? เราทำเพื่อตัวเองรอดก็ส่วนหนึ่ง แต่เราก็ต้องคำนึงถึงส่วนรวมด้วยเช่นกัน อย่าเชื่อกันง่าย ๆ อย่าเชื่ออะไรที่ซ้ำ ๆ เพราะมัน คือ การซ้ำเติมให้เห็นถึงความไม่เอาไหนของเรา เหมือนหมาป่าในเรื่องนี้

            กาลครั้งหนึ่งเจ้ากระต่ายถูกหมาป่าจับตัวมา เพื่อลงโทษด้วยการจะทำบาร์บีคิวเนื้อกระต่ายกระต่ายจึงคิดหาทางรอดด้วยการบอกหมาป่าว่า “ถูกย่างเป็นบาร์บีคิวยังดีกว่า ถูกโยนลงในพุ่มหนาม เทียบกันแล้วการถูกโยนลงไปในนั้นโหดร้ายกว่ากาารต้องถูกย่างเป็นร้อยเท่าพันทวี”

หมาป่าเกิดเปลี่ยนใจไม่ย่างเจ้ากระต่ายเพราะอยู่ใกล้ไฟร้อน ๆ ไม่ค่อยได้ ก็เลยคิดจะเอากระต่ายไปแขวนคอแทน กระต่ายเลยพูดขึ้นว่า  “การตายเพราะถูกแขวนคอช่างโหดร้ายนัก แต่…ก็ยังดีกว่า ถูกโยนลงไปในพุ่มหนาม เป็นไหน ๆ”

จากนั้นหมาป่าก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่มีเชือกจึงเปลี่ยนใจจะจับกระต่ายกดน้ำแทน คราวนี้กระต่ายทำท่าจะร้องไห้และโอดครวญว่า  “ฉันอยู่ในน้ำไม่ได้และต้องขาดใจตายแน่นอน ช่างน่ากลัวเหลือเกิน แต่…ก็ยังดีกว่า ถูกโยนลงไปในพุ่มไม้แหลม เป็นไหน ๆ”

จากนั้นหมาป่าก็เปลี่ยนใจอีก เพราะขี้เกียจต้องเอากระต่ายไปกดน้ำ ทีนี้จะเอามีดที่มีอยู่มาแล่เนื้อเถือหนังเจ้ากระต่ายเสียเลย กระต่ายรู้จึงพูดขึ้นว่า  “ถ้าจะทำอย่างนั้น ก็ไม่เป็นไรถึงแม้จะน่าสยดสยองและต้องเจ็บปวดเหลือทน แต่…ก็ยังดีกว่า ถูกจับไปโยนในพุ่มหนาม เป็นไหน ๆ “ 

หมาป่าได้ฟังที่กระต่ายพูดมาทั้งหมด จึงเชื่อหมดใจว่า การถูกจับโยนลงไปในพุ่มหนาม คือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดสำหรับกระต่าย จึงจัดแจงจับเจ้ากระต่ายโยนข้ามฝั่งถนนลงไปในหย่อมพุ่มหนาม ดูอยู่สักพักก็เห็นกระต่ายโบกไม้โบกมือตะโกนมาว่า “ฉันเกิดและโตมากับพุ่มหนามแบบนี้แหละ” (เรื่องเล่าพื้นเมืองแอฟริกัน)

เราต้องช่วยกันพูดเรื่องดี ๆ ซ้ำ ๆ ทำเรื่องดีงามให้บ่อยขึ้น เพื่อให้สิ่งดีงามเข้าไปอยู่ในหัวใจคนอย่างถาวร และช่วยให้วิญญาณของเรารอดพ้นอันตราย  ปิดปากที่จะพูดเรื่องด้อยค่าลง หยุดพูดเรื่องไร้สาระซ้ำไปซ้ำมา เลิกให้ข้อมูลด้านเดียว โดยไม่ได้คัดกรองเสียก่อน ถ้าทำไม่ได้ก็จงปิดปากสักสามชั้น มัดมือล็อกนิ้ว เพื่อให้วิกฤตโควิดครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี…