อัญชันนั้นงามยามเด็ดดอก
เป็นสิ่งที่ดีมิใช่น้อยที่ในทุก
ๆ เช้า เราได้เห็นการเจริญเติบโตขึ้นของสรรพสิ่งรายรอบตัวเรา มีเวลาชื่นชมเก็บเกี่ยวผลิตผล
เพื่อสร้างแรงผลักดันให้มีชีวิตชีวาก้าวหน้าเดินออกไปสู่โลกภายนอกด้วยหัวใจที่อิ่มเอม
เพราะ...ในทุกวันนี้เราต่างรีบตื่นนอนรีบทำภารกิจ อาบน้ำแต่งหน้าแต่งตัว
กลัวว่าจะหมดเวลา ไปไม่ทันเวลาเข้างานต้องรีบเร่งออกจากบ้าน ไม่เคยสังเกต
ไม่ทันได้มองด้วยซ้ำไปว่ามีอะไรรอบกายเราเติบโตเปลี่ยนแปลงไปบ้าง อาจจะเห็นเพียงหน้าเราในเงากระจกเท่านั้น
เป็นอันใช้ได้... หรือมีบ้างบางคน แม้แต่ตัวเองยังไม่เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวเองเลย
หลังจากที่สมาชิกคนหนึ่งในบ้านได้นำต้นอัญชันมาลองปลูกหน้าบ้าน
ที่มีพื้นที่เล็ก ๆ แรก ๆ ก็คิดว่าอีกไม่นานก็คงโรยราเหี่ยวเฉาตายไป
แต่ด้วยความที่เอาใจใส่ช่วยกันรดน้ำ ใบเริ่มผลิหนาขึ้น ผ่านไปไม่นานเห็นดอกตูม ๆ
เริ่มแย้มสีม่วง และเริ่มเบ่งบานในวันรุ่งเช้า เป็นความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ที่น่าตื่นตาตื่นใจ
ลองหาข้อมูลก็พบว่าถ้าอยากจะให้อัญชันออกดอกมากขึ้น
ต้องหมั่นเด็ดดอกที่บานแล้วออก ฉะนั้นภารกิจในตอนเช้าคือเด็ดดอกอัญชัน แรก ๆ
มีไม่ถึงสิบดอก ผ่านไปหลายสัปดาห์กลายเป็นสิบยี่สิบดอกเห็นจะได้ จากนั้นอัญชันต้นนี้ก็สร้างแรงบันดาลใจให้คนในบ้านที่คิดว่า
พื้นที่เล็ก ๆ หน้าบ้านทาวน์เฮ้าส์แบบนี้มีอะไรจะปลูกอีกได้บ้าง เมล็ดพันธุ์หลากหลายถูกนำมาปลูก
แน่ล่ะ..บางพันธุ์ไม่ทันข้ามสัปดาห์ก็เน่าเปื่อยไม่ยอมงอกเงยให้เชยชม เรียนรู้
ทดลองกันจนได้ต้นไม้หลากหลาย โดยเฉพาะพืชผักสวนครัว แม้จะมีไม่กี่ต้น
แต่ก็ทำให้หัวใจของคนปลูกรู้สึกถึงความสำเร็จ มีการช่วยกันหากระถาง หาดิน หาปุ๋ย
รดน้ำ พรวนดิน หรือกระทั่งหาวิธีการใหม่ ๆ มาเพื่อให้ต้นไม้หน้าบ้านน่ามอง เฝ้าดูการเติบโตในทุกเช้า-เย็น
เป็นความอภิรมย์อย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในหน้าบ้านหลังนี้
การปลูกต้นไม้
ดูแลต้นไม้ ก็คล้าย ๆ กับการดูแลตัวเองและคนรอบกายของเรา สิ่งแรกสุดก็คือเราต้องสร้างความรักให้เกิดขึ้นในตัวเองก่อน
ใช่หรือไม่ บางทีเราละเลยที่จะรักตัวเองด้วยความเคยชิน เฉื่อยชาและดำรงชีวิตแบบเดิมจำเจ
และบางทีก็ถลำลึกกลายเป็นการทำร้ายตัวเองแบบไม่รู้ตัว ในทุกเช้า
เราเคยเห็นการเจริญเติบโตของเราบ้างไหม โดยเฉพาะการเจริญเติบโตภายใน มีความแช่มชื่นเกิดขึ้นมากน้อยเพียงใด
มีความสุขเพิ่มเติมยามลืมตาตื่น เมื่อเรารักและหมั่นดูแลตัวเราแล้ว
ก็ไม่เป็นการยากอะไรในการที่เราจะรักและเมตตาต่อคนรอบกาย แม้กระทั่งกับคนเพียงผ่านพบ
ชายคนหนึ่งหยุดรถที่ร้านขายกระเช้าดอกไม้
เตรียมจะสั่งกระเช้าดอกไม้ทางโทรศัพท์
เพื่อให้ทางร้านโทรศัพท์ติดต่อร้านดอกไม้อีกเมืองหนึ่งให้ส่งดอกไม้ไปอวยพรวันเกิดแก่แม่ของเขาที่อยู่ห่างออกไปประมาณสี่ร้อยกิโลเมตร
เมื่อเขาลงจากรถยนต์เขาเห็นเด็กผู้หญิงอายุราว 5 ปี
นั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าร้าน จึงเข้าไปถาม “ร้องไห้ทำไมจ้ะ
มีอะไรให้ช่วยไหม”
เด็กหญิงตอบทั้งน้ำตาว่า “หนูอยากซื้อดอกกุหลาบสีแดงไปให้แม่
ดอกกุหลาบราคาดอกละห้าบาท แต่หนูมีเงินแค่บาทเดียวเท่านั้นเอง”
ชายคนนั้นยิ้มแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุงจะซื้อให้หนูเอง”
แล้วเขาก็จ่ายเงินห้าสิบบาทซื้อกุหลาบสีแดงจำนวนสิบดอกให้แก่หนูน้อย แล้วถามว่า
“แล้วตอนนี้แม่ของหนูอยู่ที่ไหน หนูจะพาลุงไปหาแม่ของหนูด้วยได้ไหมล่ะ”
หนูน้อยตอบตกลง
บอกว่าแม่ของหนูอยู่ใกล้ร้านขายดอกไม้นิดเดียวเอง เดินไปเดี๋ยวเดียวก็ถึง
เด็กหญิงพาชายใจดีผู้มีน้ำใจไมตรีออกจากร้าน เดินผ่านเข้าไปในวัดที่อยู่ใกล้ร้าน เข้าถึงศาลา
ซึ่งมีศพที่เพิ่งจะเสียชีวิตมาไม่กี่วันตั้งอยู่
หนูน้อยหยิบดอกกุหลาบสีแดงช่อนั้นเข้าไปกราบหน้าศพ
ซึ่งมีรูปผู้หญิงยังสาวตั้งอยู่ แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
ชายใจดีเดินกลับมายังร้านดอกไม้แห่งเดิมด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
เขาบอกยกเลิกการสั่งดอกไม้ทางโทรศัพท์ที่เตรียมส่งไปให้แม่ แต่ซื้อกุหลาบช่อใหญ่
แล้วขับรถใช้เวลาห้าชั่วโมง
ตรงไปหาแม่ของเขาซึ่งอยู่ห่างออกไปสี่ร้อยกิโลเมตรในคืนวันนั้นเอง......(จากนิตยสาร
แม่พระยุคใหม่ฉบับที่ 151 ปีที่ 27)
ใช่หรือไม่ เราผู้อยู่ในยุคใหม่ยุค Gen Me ที่สนใจแต่เรื่องของตัวเอง
จนบางครั้งบางหนลืมมองดูว่าสิ่งที่เราสนใจ สะสม ไขว่คว้าหามาครองนั้น มันไม่ได้ช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นเลย
ตอนแรก ๆ ก็ทำเพื่อตัวเองแต่ผลลัพธ์กลับเป็นการทำร้ายตัวเอง แล้วก็พาลโกรธ
กักขังตัวเองให้จมอยู่ในเหวลึกแห่งความทุกข์
ไม่มีความจริงใจจริงจังต่อการดำเนินชีวิต คนเรานั้นมักจะผิดหวังกับสิ่งที่คาดหวังเสมอ
เราต้องไม่คาดหวังในตัวเองจนเกินไปนัก เพราะชีวิตจริงคือการเรียนรู้
ปรับปรุง แก้ไข ในทุกนาที หาความหมายของตัวเอง เอาใจใส่คอยดูแล คอยทนุถนอมรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยให้กับชีวิตให้เพียงพอและเหมาะสม
แล้วเราก็จะรักผู้อื่น รักสิ่งรอบกายได้อย่างสบายใจ รักได้แม้กระทั่งศัตรู ของเรา เพราะหากเรามีความรักและเมตตาเต็มล้น
เราจะยังมีศัตรูอยู่อีกหรือ วันนี้ถ้าเรายังรักตัวเองไม่เป็น ยังไม่รู้จักที่จะคัด
ที่จะตัดบางสิ่งออกจากชีวิต จิตใจเราก็ไม่มีการเจริญเติบโตขึ้น
แม้ร่างกายจะเติบใหญ่ แต่จิตใจแคระแกรน จะหาประโยชน์อันใดได้เล่า....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น